ΕΡΩΣ

ΕΡΩΣ

Ο ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΚΟΣ ΕΡΩΣ

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Στην αρχη υπηρχε ο αγηραος (αγεραστος) Χρονος.Απο τον Χρονο γεννηθηκε ο Αιθηρ και το Χαος.

Μεσα στον Αιθερα ο Χρονος τοποθετησε το Κοσμικο Αβγο που ελαμπε μεσα στο Χαος.

Απο το Αργυρο Αβγο (Ωον Αργυφεον) εκκολαφθηκε ο Φανης ( Φαεθων, Πρωτογονος, Μητις, Ερως, Ηρικεπαιος), που ηταν αρσενικος και θηλυκος,

με τεσσερα ματια, τεσσερα κεφαλια με μορφη ζωου (Κριος, Ταυρος, Αετος, Λεων) χρυσα φτερα και φωνη λιονταριου και κριου.

Ο Ερως στην Κοσμογονια δεν εχει γονεις, απλα παρουσιαζεται.

Το ονομα του υποδηλωνει το Φως, ο ιδιος δεν γεννα αλλα ενθαρρυνει και διευκολυνει την γεννηση, την δημιουργια και την πολυπλοκοτητα.

Ο Ζευς (εδω μιλαμε για τον Κοσμικο Δια) καταβροχθιζει τον Ερωτα και γινεται Παντοδυναμος και Κυριαρχος ολων.

Τον επαναγεννα με την Κορη-Περσεφονη ως Διονυσο Ζαγρεα και ετσι κλεινει η δημιουργια των Θεικων Οντων.

ΥΜΝΟΣ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΥ

ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΝ ΚΑΛΕΩ ΔΙΦΙΗ, ΜΕΓΑΝ, ΑΙΘΕΡΟΠΛΑΓΚΤΟΝ.

ΩΟΓΕΝΗ, ΧΡΥΣΕΗΣΙΝ ΑΓΑΛΛΟΜΕΝΟΝ ΠΤΕΡΥΓΕΣΣΙΝ, ΤΑΥΡΩΠΟΝ,

ΓΕΝΕΣΙΝ ΜΑΚΑΡΩΝ,
ΘΝΗΤΩΝ Τ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

ΣΠΕΡΜΑ ΠΟΛΥΜΝΗΣΤΟΝ, ΠΟΛΥΟΡΓΙΟΝ,

ΗΡΙΚΕΠΑΙΟΝ.
ΑΡΡΗΤΟΝ, ΚΡΥΦΙΟΝ, ΡΟΙΖΗΤΟΡΑ,
ΠΑΜΦΑΕΣ ΕΡΝΟΣ.

ΟΣΣΩΝ ΟΣ ΣΚΟΤΟΕΣΣΑΝ ΑΠΗΜΑΥΡΩΣΑΣ ΟΜΙΧΛΗΝ,

ΠΑΝΤΗ ΔΙΝΗΘΕΙΣ ΠΤΕΡΥΓΩΝ ΡΙΠΑΙΣ ΚΑΤΑ ΚΟΣΜΟΝ.
ΛΑΜΠΡΟΝ ΑΓΩΝ ΦΑΟΣ ΑΓΝΟΝ,
ΑΦ ΟΥ ΣΕ ΦΑΝΗΤΑ ΚΙΚΛΗΣΚΩ,
ΗΔΕ ΠΡΙΗΠΟΝ ΑΝΑΚΤΑ,
ΚΑΙ ΑΝΤΑΥΓΗΝ ΕΛΙΚΩΠΟΝ.
ΑΛΛΑ ΜΑΚΑΡ ΠΟΛΥΜΗΤΙ,
ΠΟΛΥΣΠΟΡΕ,
ΒΑΙΝΕ ΓΕΓΗΘΩΣ
ΕΣ ΤΕΛΕΤΗΝ ΑΓΙΗΝ ΠΟΛΥΠΟΙΚΙΛΟΝ
ΟΡΓΙΟΦΑΝΤΑΣ.

ΓΕΝΟΙΤΟ



Ο ΘΕΟΣ ΕΡΩΣ

Επικρατεστερος μυθος ειναι αυτος που τον θεωρει παιδι της θεας Αφροδιτης και του θεου Αρεως γεννημενος μια καλοκαιριατικη νυχτα.
Αδελφος του ο Αντερως, συζυγος του η Ψυχη,και συνοδοι του ο Ποθος και ο Ιμερος.
Φερει τοξο, εχει φτερα, κινηται μεσα στο Πυρ, δεν του αντιστεκεται τιποτε, και ειναι ορμητικος.
Θεος που προκαλει τον ερωτα και τον ποθο. και συντελει με αυτο τον τροπο στην δημιουργια των κοσμων και των οντων.
Κραταει τα κλειδια του Κοσμου
Εμφανιζεται συχνα πανω σε δελφινι η λιονταρι, η να κραταει ενα λουλουδι.

Αποκαλειται Καλλιστος (ομορφοτερος), Λυσιμελης ( ειναι αυτο που λεμε μου κοπηκαν τα ποδια), Γλυκυπικρος, Αβρος, (τρυφερος), Πυριδρομος, (βγαζει φωτια στον διαβα του) Σχετλιος, (ανελεητος) Αβεβαιος, Αγερωχος, Αγρυπνος. Αγριος, Αληθινος, Αθανατος, Ανικητος, Αλαστωρ (εκδικητικος), Βασιλευς, Γαμηλιος, Δαιμων, Δριμυς, Ηγητωρ ψυχων, Ηδυς, Ηνιοχος, Ιατρος, Ιερος, Κληδουχος, Μεγας, Μειληχιος, Μυσταγωγος, Παιωνιος (ιατρος), Πυρφορος, Πανδαματωρ, Ουρανιος, Σωτηρ, Τοξαλκης, Τυραννος, Χρυσοφαης, Ελευθεριος.

Συμβολα του ειναι το τοξο, το αβγο και ο φαλλος.

ΕΟΡΤΕΣ

Εορτες των Θεσπιεων προς τιμη του θεου Ερωτος ειναι τα Ερωτηδια στο ορος Ελικωνα με πλουσιες θυσιες, και μουσικους και αθλητικους αγωνες προς τιμη του Θεου.

Στην Αθηνα την τεταρτη του αττικου μηνα Μουνιχιωνος, στον ναο της Θεας Αφροδιτης που συλλατρευοταν στη βορεινη πλευρα της Ακροπολεως.

Ιερεια του ειναι ο Πετεινος και ο Λαγος.

Προσφορες ειναι τα κοτσια, κοκκινα τριανταφυλλα, γλυκος οινος, μελι-γαλα και γλυκισματα.

Λιβανομαννα.

ΥΜΝΟΣ ΕΡΩΤΟΣ

ΚΙΚΛΗΣΚΩ ΜΕΓΑΝ ΑΓΝΟΝ ΕΡΑΣΜΙΟΝ ΗΔΥΝ ΕΡΩΤΑ,

ΤΟΞΑΛΚΗ, ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ, ΠΥΡΙΔΡΟΜΟΝ, ΕΥΔΡΟΜΟΝ ΟΡΜΗ.

ΣΥΜΠΑΙΖΟΝΤΑ ΘΕΟΙΣ ΗΔΕ ΘΝΗΤΟΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ.

ΕΥΠΑΛΑΜΟΝ, ΔΙΦΥΗ, ΠΑΝΤΩΝ ΚΛΗΙΔΑΣ ΕΧΟΝΤΑ,

ΑΙΘΕΡΟΣ ΟΥΡΑΝΙΟΥ, ΠΟΝΤΟΥ, ΧΘΟΝΟΣ,

ΗΔ ΟΣΑ ΘΝΗΤΟΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΠΑΝΤΟΓΕΝΕΘΛΑ,

ΘΕΑ ΒΟΣΚΕΙ ΧΛΟΟΚΑΡΠΟΣ.

ΗΔ ΟΣΑ ΤΑΡΤΑΡΟΣ ΕΥΡΥΣ ΕΧΕΙ,

ΠΟΝΤΟΣ Θ ΑΛΙΔΟΥΠΟΣ.

ΜΟΥΝΟΣ ΓΑΡ ΤΟΥΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

ΟΙΗΚΑ ΚΡΑΤΥΝΕΙΣ.

ΑΛΛΑ ΜΑΚΑΡ,

ΚΑΘΑΡΑΙΣ ΓΝΩΜΑΙΣ ΜΥΣΤΗΣΙ ΣΥΝΕΡΧΟΥ,

ΦΑΥΛΟΥΣ Δ ΕΚΤΟΠΙΟΥΣ Θ ΟΡΜΑΣ,

ΑΠΟ ΤΩΝΔ ΑΠΟΠΕΜΠΕ.

ΓΕΝΟΙΤΟ

ΠΑΝ

ΠΑΝ

Ο θεος Πανας εγεννηθη στην Αρκαδια και συμφωνα με τις επικρατεστερες παραδοσεις στο Λυκαιο ορος.
Υπαρχουν πολλες παραδοσεις για το ποιοι ειναι οι γονεις του θεου Πανος.
Ο θεος Ερμης και η νυμφη Πηνελοπη που γεννηθηκε στην Κυλληνη της Αρκαδιας.
Ο θεος Ερμης και η νυμφη Δρυοπη.
Ο θεος Ερμης και η νυμφη Καλλιστω συνοδου της θεας Αρτεμιδος στην Αρκαδια που αργοτερα εγινε ο αστερισμος της Μεγαλης Αρκτου.
Του θεου Διος και της νυμφης Καλλιστους
Του θεου Απολλωνος και της Οινοης.
Οταν τον γεννησε η μητερα του τρομαξε με την εμφανιση του Θεου που ειναι τραγοποδαρος με κερατα τραγου και μυτερα μεγαλα αυτια, και τον εγκατελειψε.
Ο θεος Ερμης που ηταν εκει κοντα το πηρε ειδηση εσπευσε και προστατεψε τον γιο του και τον πηγε στον Ολυμπο και τον παρουσιασε στους Θεους.
Οι Θεοι γοητευθηκαν απο τον γελαστο καινουργιο Θεο τον καλοδεχτηκαν, και τον ονομασαν Πανα.
Ο θεος Διονυσος που τον συμπαθησε αμεσως τον καλεσε στην συντροφια του.
Βοηθος των Θεων στην Τιτανομαχια εσπειρε τον Πανικο στους Τιτανες με την βροντωδη φωνη του, το ιδιο εκανε δε και στην μαχη του Μαραθωνα εναντια στους Περσες βοηθωντας τους Αθηναιους.
Ο θεος Πανας τον περισσοτερο καιρο τριγυρναει στην φυση και παιζει την συριγγα.
Η παραδοση λεει πως η Συριγγξ ηταν νυμφη που αντισταθηκε στον Ερωτα του Θεου και ικετευσε τον Λαδωνα τον Θεο Ποταμο να την σωσει.
Ο θεος Ποταμος την λυπηθηκε και την μετετρεψε σε καλαμια.
Απο εκεινη την καλαμια ο θεος Πανας εφτιαξε την συριγγα που κραταει και παιζει απο τοτε.
Καπως ετσι εγιναν τα πραγματα και με την νυμφη Ηχω.
Μονο η νυμφη Πιτυα τον ερωτευθηκε αλλα το ζευγαρι επεσε στην αντιζηλια του Βορεως που την γκρεμισε απο ενα βραχο.
Οι θεοι την λυπηθηκαν και την μετετρεψαν σε δεντρο το πευκο.
Ο θεος Πανας εψαχνε να την βρει και δεν την εβλεπε πουθενα. Αποκαμωμενος ο Θεος, το μεσημερι καθισε στην ριζα του δεντρου λυπημενος να ξεκουραστει απο την εξαφανηση της καλης του.
Τοτε αντεληφθη πως το δεντρο δακρυσε και καταλαβε πως ηταν αυτη. Το δακρυ ειναι το ρετσινι του πευκου.
Αλλος ερωτας του θεου Πανος ειναι με την Σεληνη που την γοητευσε την οδηγησε σε δασος και της χαρισε δερας εξαιρετικης λευκοτητος.
Την σχεση του Θεου με την Σεληνη την βλεπουμε σε κορινθιακο καθρεπτη που αναπαριστα το ζευγος και προπορευεται αυτων δαιμων που κρατα δαδα, πιθανον ο Φωσφορος.
Τιμουνται και οι δυο στο Λυκαιο ορος στο ιερο τους το οποιο ειναι Σπηλαιο, και που στην αρχαιοτητα υπηρχε ασβεστο πυρ.
Αλλωστε οι αγαπημενες κατοικιες του Θεου ειναι κατ εξοχην τα σπηλαια που θεωρουνται ως Ιερα του.
Ενα απο αυτα ειναι το Κωρυκειον αντρον κατοικια του θεου Πανος και της νυμφης Κωρυκειας το οποιον εχει και προφητικο χαρακτηρα, στον Παρνασσο.
Ο θεος Πανας ειναι κατ εξοχην Θεος ποιμενικος λατρευεται στα βουνα και στα σπηλαια, και τιμαται στην Αρκαδια, στην Κυλληνη , στο Λυκαιο ορος, στο Μαιναλο, στην Αττικη, σε μνημη της βοηθειας του Θεου στον Μαραθωνα και την Σαλαμινα, βοριοδυτικα της Ακροπολεως σε σπηλαιο που υπαρχει και σημερα, στην Παρνηθα στον Μαραθωνα και στην Βαρη. Επισης ιερα του βρισκονται στην Αιγινα , το Αργος, στην Ψιτταλεια, Σικυωνα, Τροιζηνα , Ωροπο, Μεγαλοπολη και στην Πιανα της Αρκαδιας.
Λατρευεται και απο τους αλιεις ονομαζομενος Παν ο Ακτιος.

Ιερο του ζωο ειναι ο τραγος
Συμβολο του η Συριγγξ
Ιερεια του ειναι αγελαδες κριαρια και προβατα.
Προσφορες ειναι μελι και γαλα αγριολουλουδα.
Απλο λιβανι, λιβανομαννα.

Ο θεος Πανας το λεει και το ονομα του ειναι ο θεος του συμπαντος κοσμου και η προσωποποιηση της φυσεως και των δυναμεων της.
Φαλλικος Θεος, Γονμοποιος αρχη.
Στους ανθρωπους εκφραζεται ως ορμητικοτητα, αυθορμητισμος,ανδρικη γονιμοτητα, σεξουαλικη ικανοποιηση, προστασια απο αρνητικες επιρροες και πανικο, παιδικη ηλικια (στα αγορια)
Την παιδικη ηλικια στα κοριτσια την εκφραζει η θεα Αρτεμις.
Μυσταγωγος Θεος που οδηγει τους ανθρωπους στην πνευματικη τους εξελειξη κανοντας τους να ξεπερασουν τον φοβο των δεισιδαιμονιων, του πανικου και του θανατου που ουσιαστικα τα φερουν μεσα τους,
και δεν τα προκαλει ο θεος Πανας, αλλα απλα τους τα υπενθυμιζει.
Η δε εμφανηση του συμβολιζει ακριβως αυτο, τον ανθρωπο που εξελλεισσεται απο την ενστικτωδη κατασταση σε περαιτερω ανοδο.
Τα μεγαλα αυτια δηλωνουν οτι ο ανθρωπος εχει αρχισει να αντιλαμβανεται τον θειο κοσμο τα δε κερατα του Θεου υποδηλωνουν την θεικη του φυση.

ΥΜΝΟΣ ΠΑΝΟΣ

ΠΑΝΑ ΚΑΛΩ ΚΡΑΤΕΡΟΝ, ΝΟΜΙΟΝ,
ΚΟΣΜΟΙΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ, ΟΥΡΑΝΟΝ, ΗΔΕ ΘΑΛΑΣΣΑΝ, ΙΔΕ ΧΘΟΝΑ ΠΑΜΒΑΣΙΛΕΙΑΝ,
ΚΑΙ ΠΥΡ ΑΘΑΝΑΤΟΝ.
ΤΑΔΕ ΓΑΡ ΜΕΛΗ ΕΣΤΙ ΤΑ ΠΑΝΟΣ.
ΕΛΘΕ ΜΑΚΑΡ, ΣΚΙΡΤΗΤΑ, ΠΕΡΙΔΡΟΜΕ, ΣΥΝΘΡΟΝΟΣ ΩΡΑΙΣ.
ΑΙΓΟΜΕΛΕΣ, ΒΑΚΧΕΥΤΑ, ΦΙΛΕΝΘΕΟΣ, ΑΝΤΡΟΔΙΑΙΤΕ.
ΑΡΜΟΝΙΗΝ ΚΟΣΜΟΙΟ ΚΡΕΚΩΝ ΦΙΛΟΠΑΙΓΜΟΝΙ ΜΟΛΠΗ.
ΦΑΝΤΑΣΙΩΝ ΕΠΑΡΩΓΕ, ΦΟΒΩΝ ΕΚΠΑΓΛΕ ΒΡΟΤΕΙΩΝ.
ΑΙΓΟΝΟΜΟΙΣ ΧΑΙΡΩΝ ΑΝΑ ΠΙΔΑΚΑΣ ΗΔΕ ΤΕ ΒΟΥΝΑΙΣ.
ΕΥΣΚΟΠΕ, ΘΗΡΗΤΗΡ, ΗΧΟΥΣ ΦΙΛΕ, ΣΥΓΧΟΡΕ ΝΥΜΦΩΝ.
ΠΑΝΤΟΦΥΗΣ, ΓΕΝΕΤΩΡ ΠΑΝΤΩΝ, ΠΟΛΥΩΝΥΜΕ ΔΑΙΜΩΝ.
ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΩΡ, ΑΥΞΗΤΑ, ΦΑΕΣΦΟΡΕ, ΚΑΡΠΙΜΕ ΠΑΙΑΝ.
ΑΝΤΡΟΧΑΡΕΣ, ΒΑΡΥΜΗΝΙΣ,
ΑΛΗΘΗΣ ΖΕΥΣ Ο ΚΕΡΑΣΤΗΣ.
ΣΟΙ ΓΑΡ ΑΠΕΙΡΕΣΙΟΝ ΓΑΙΗΣ ΠΕΔΟΝ ΕΣΤΗΡΙΚΤΑΙ.
ΕΙΚΕΙ Δ ΑΚΑΜΑΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΤΟ ΒΑΡΥΡΡΟΟΝ ΥΔΩΡ,
ΩΚΕΑΝΟΣ ΤΕ ΠΕΡΙΞ ΕΝΙ ΥΔΑΣΙ ΓΑΙΑΝ ΕΛΙΣΣΩΝ.
ΑΕΡΙΟΝ ΤΕ ΜΕΡΙΣΜΑ ΤΡΟΦΗΣ, ΖΩΟΙΣΙΝ ΕΝΑΥΣΜΑ,
ΚΑΙ ΚΟΡΥΦΗΣ ΑΦΥΠΕΡΘΕΝ ΕΛΑΦΡΟΤΑΤΟΥ ΠΥΡΟΣ ΟΜΜΑ.
ΒΑΙΝΕΙ ΓΑΡ ΤΑΔΕ ΘΕΙΑ ΠΟΛΥΚΡΙΤΑ,
ΣΗΣΙΝ ΕΦΕΤΜΑΙΣ.
ΑΛΛΑΣΕΙΣ ΔΕ ΦΥΣΕΙΣ ΠΑΝΤΩΝ ΤΑΙ ΣΗΣΙ ΠΡΟΝΟΙΑΙΣ,
ΒΟΣΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΓΕΝΕΗΝ ΚΑΤ ΑΠΕΙΡΟΝΑ ΚΟΣΜΟΝ
ΑΛΛΑ ΜΑΚΑΡ, ΒΑΚΧΕΥΤΑ, ΦΙΛΕΝΘΕΕ,
ΒΑΙΝ ΕΠΙ ΛΟΒΑΙΣ ΕΥΙΕΡΟΙΣ,
ΑΓΑΘΗΝ Δ ΑΠΑΣΟΝ ΒΙΟΤΟΙΟ ΤΕΛΕΥΤΗΝ,
ΠΑΝΙΚΟΝ ΕΚΠΕΜΠΩΝ ΟΙΣΤΡΟΝ
ΕΠΙ ΤΕΡΜΑΤΑ ΓΑΙΗΣ.

ΓΕΝΟΙΤΟ

ΘΕΑ ΕΣΤΙΑ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

Η Θεά Εστία

Η Θεά Εστία συμβολίζει το Νόμο του Ιερού Πυρός.

Στην Ελληνική παράδοση οι Εστίες ήταν δύο. Η πρώτη μορφή,
ήταν μητέρα του Κρόνου, είναι η πρωταρχική δύναμη της ουσίας της Ύλης – Γης,
που εκδηλώνεται ως θερμότης στην περιφέρεια των υλικών ατόμων και ως
συνισταμένη των δύο ιδιοτήτων της (ως διαστολικής φυγοκέντρου και ως συστολικής
κεντρομόλου).

Στην δεύτερη μορφή της, ως πρωτότοκη κόρη του Κρόνου και της
Ρέας, είναι ο φυσικός νόμος της θερμότητος, φανερός στην μορφή του καθολικού ή
στοιχειακού πυρός.

Ακολουθούν έπειτα οι μορφές του υλικού πυρός οι προερχόμενες
από το καθολικό πυρ.

Η «πυργοφόρος»
λεγόμενη Εστία της παράδοσης και ο «Ζηνός πύργος και φυλακή» των Πυθαγορείων
είναι η δύναμη προστάτιδα της κατοικίας.

Αυτές οι μορφές της Εστίας της διαδέχεται εξελικτικά ο
φυσικός νόμος του οντογονικού πυρός, με πρώτη εκδήλωση του το ζωϊκό πυρ. Με
αυτή τη εκδήλωση αρχίζει η εκδήλωση της
ζωής στην Γη, ως πρωτοζωϊκά κύτταρα μικροσκοπικών εστιών αφανούς πυρός.

Η ζωϊκή θερμότης είναι έκφραση του αφανούς ζωϊκού πυρός του
οργανισμού, το οποίο είναι αισθητό μόνο ως θερμότης και ονομάζεται τότε ζωντανό
ή ενσώματο πυρ που είναι η δεύτερη μορφή του οντογονικού.

Μια εξελιγμένη μορφή του ανωτέρου οντογονικού πυρός είναι η
μορφή του ψυχικού πυρός. Με την δημιουργία των ψυχών δημιουργούνται μικρές
θαυμαστές αόρατες εστίες ενός πυρός ζώντος, δυναμικού και αθανάτου. Σε όλη την
ζωϊκή κλίμακα η έννοια του πυρός έχει την μορφή των καύσεων, που οφείλεται στα
ερυθροκύτταρα του αίματος. Κάθε ον, κάθε όργανο είναι μια εστία ζωντανού
ενσώματου πυρός, που πρέπει να καίει συνεχώς ομαλά και αρμονικά για να μπορεί
να ζει, να κινείται, να εξελίσσεται.

Στο υγιές γυναικείο σώμα συναντιέται η αναγκαία ειδική μορφή
του ζωντανού ενσώματου πυρός για την αναπαραγωγή του ανθρώπινου γένους. Αν
υπάρχει αρμονική συλλειτουργία του σώματος και της ψυχής της γυναίκας, θα
παρουσιαστεί μια ειδική μορφή ενσώματου πυρός που ονομάζεται μυστηριακή μορφή Εστίας
– Πυρός. Η εμφάνιση αυτή της μορφής βοηθούσε την γυναίκα να εναρμονίζεται με
τις ανώτερες πνευματικές επιδράσεις και επιρροές αλλά και η επικοινωνία της με
την θεότητα. Αυτές ήταν οι ιέρειες Εστιάδες στις οποίες πίστευαν ότι το
ενσώματο, το ψυχικό και το μυστηριακό πυρ, μεταβαλλόταν σε πνευματικό. Τότε η
μεταβολή αυτή το μετέφερε στην δικαιοδοσία του Θεού Ηφαίστου.

ΗΡΑ ΜΗΤΗΡ ΘΕΩΝ

ΗΡΑ ΜΗΤΗΡ ΘΕΩΝ

Ενα απο τα παιδια του Κρονου και της Ρεας που τα καταπιε ο Κρονος φοβουμενος την προφητεια πως καποιο απο τα παιδια του θα τον εκθρωνισει.
Επανηλθε στον κοσμο οταν η Ρεα εδωσε στον Κρονο ενα βοτανο, που κατα μια εκδοχη λεγεται οτι ειναι ο μανδραγορας, και αναγκαστηκε να ξερασει τα παιδια που ειχε καταπιει.
Ειναι αδελφη και συζυγος του θεου Διος, Θεα του γαμου και προστατιδα των γυναικων.
Αυτο δεν σημαινει βεβαια οτι δεν προστατευει και τους ανδρες, χαρακτηριστικη περιπτωση ειναι η προστασια και η ευνοια που προσεφερε στον Ιασωνα στην Αργοναυτικη εκστρατεια.
Πολλα ειναι τα μερη που διεκδικουν την γεννηση της Θεας. Μερικα απο αυτα ειναι η Σαμος, η Στυμφαλια, και η Ευβοια. Την μεγαλωσαν κατα μια εκδοχη, ο Ωκεανος και η Τηθυς.
Μετα την εκθρονιση του Κρονου ο Ζευς την ζητησε σε γαμο και εκεινη αρνηθηκε. Ο Ζευς ερωτευμενος δεν υπεχωρησε, και οταν η Θεα προχωρουσε σε ενα δασος μια χειμωνιατικη μερα, μεταμορφωμενος σε κουκο παρουσιαστηκε στα ποδια της. Η μεγαλοκαρδη Θεα πηρε το μικρο πουλακι στα χερια της για να το ζεστανει. Τοτε ο Βασιλευς των Θεων και των θνητων πηρε την πραγματικη του μορφη και με τον Ερωτα του εξουδερωσε τις αντιστασεις της.
Εκεινη υποταχθηκε στον Ερωτα του αφου εξασφαλησε υποσχεση γαμου.
Τεκνα της ειναι ο θεος Αρης θεος της ευγενους αμιλλας και του πολεμου, η Ηβη θεα της αιωνιου νεοτητος, η Ειλειθυια θεα των τοκετων, και ο θεος Ηφαιστος θεος του κοσμικου Πυρος και της μεταλλουργιας.
Η θεα Ηρα εκφραζει τον νομο της εξελειξεως και ο θεος Ζευς τον νομο της πνευματικης ελευθεριας.
Ειναι παντοδυναμη και μεγαλοκαρδη Θεα, ειναι ο συνδεσμος του Ουρανιου κοσμου με τον κοσμο των θνητων, μεσω Αυτης οι ανθρωποι αντιλαμβανονται την αξια της ζωης και Εκεινη τους παρεχει οπως λεει και ο Υμνος ( ΨΥΧΟΤΡΟΦΟΥΣ ΑΥΡΑΣ ΘΝΗΤΟΙΣ ΠΑΡΕΧΟΥΣΑ ΠΡΟΣΗΝΕΙΣ).
Εναι το συμπληρωμα του θεου Διος αφου οι αποφασεις παιρνονται απο κοινου.
Εφραζει την τιμιοτητα, την πιστη και την καρτερια.
Ειναι η προστατιδα των θεσμων, και ειδικα του πλεον ιερου θεσμου αυτων, του Γαμου, (Γαμηλιος Ηρα).
Κατα την τελετη η νυφη προσεφερε στην Θεα τα μαλλια της ως ενδειξη σεβασμου και υποσχεσης πιστης.
Ειναι επισης προστατιδα των γεννησεων.
Στα ιερεια της ποτε δεν αφηνουν την χολη στο σφαγειο ,αν και πιστευω πως αυτη ηταν γενικωτερη πρακτικη στις θυσιες, ωστε να μην ελθει καμια πικρα.
Καθεται σε θρονο και ενας Κουκος καθεται στο πλαι της, κραταει Σκηπτρο στο ενα χερι και στο αλλο ενα Ροδι, στα ποδια της καθεται παγωνι που η ουρα του συμβολιζει τον εναστρο ουρανο.
Ειναι ντυμενη στα γαλαζια, το χρωμα που εκφραζει την πιστη και την αφοσιωση, και φερει χρυσο στεφανι.
Ιερα της ζωα ειναι το παγωνι, ο κουκος, η αγελαδα, το λευκο βοδι, το λελεκι, η χηνα και η νησσα.
Ιερα φυτα της ειναι το δικταμο, η ροδια που οι καρποι της συμβολιζουν τον συζυγικο ερωτα και γονιμοτητα, ο κρινος και η παπαρουνα.
Χρωματα της ειναι το γαλαζιο (αφοσιωση πιστις) πρασινο σμαραγδι (ευημερια, αναπαραγωγη, ευγενεια).
Ιερεια της ειναι νεαρες δαμαλεις, λευκα αρνια και αιγες.
Προσφορες ειναι κρινοι (ανθη) λιβανι κρινος, γαρυφαλλο, ροδια, μελι γαλα, γλυκισματα και γλυκυς οινος.
Εορτες προς τιμη της θεας Ηρας εορταζονται σε πολλες πολεις της Ελλαδος, στην Αθηνα την Κνωσσω και την Γορτυνα (Θεογαμια) για τον Ιερο Γαμο του θεου Διος με την θεα Ηρα, τα Ηραια στο Αργος για να τιμησουν επισης τον Ιερο Γαμο της Θεας, στην Σαμο, την Σπαρτη, Αμοργο, Πλαταιες, Αιγινα, Επιδαυρο, Κορινθο, και Ηλιδα.



ΥΜΝΟΣ ΗΡΑΣ

ΚΥΑΝΕΟΙΣ ΚΟΛΠΟΙΣΙΝ ΕΝΗΜΕΝΗ, ΗΕΡΟΜΟΡΦΕ,
ΗΡΗ ΠΑΝΒΑΣΙΛΕΙΑ, ΔΙΟΣ ΣΥΛΛΕΚΤΡΕ ΜΑΚΑΙΡΑ,
ΨΥΧΟΤΡΟΦΟΥΣ ΑΥΡΑΣ ΘΝΗΤΟΙΣ ΠΑΡΕΧΟΥΣΑ ΠΡΟΣΗΝΕΙΣ.
ΟΜΒΡΩΝ ΜΕΝ ΜΗΤΗΡ, ΑΝΕΜΩΝ ΤΡΟΦΕ, ΠΑΝΤΟΓΕΝΕΘΛΕ.
ΧΩΡΙΣ ΓΑΡ ΣΕΘΕΝ ΟΥΔΕΝ ΟΛΩΣ ΖΩΗΣ ΦΥΣΙΝ ΕΓΝΩ.
ΚΟΙΝΩΝΕΙΣ ΓΑΡ ΑΠΑΣΙ ΚΕΚΡΑΜΕΝΙ ΗΕΡΙ ΣΕΜΝΩ.
ΠΑΝΤΩΝ ΓΑΡ ΚΡΑΤΕΕΙΣ ΜΟΥΝΗ,
ΠΑΝΤΕΣΣΙ Τ ΑΝΑΣΣΕΙΣ ΗΕΡΙΟΙΣ ΡΟΙΖΟΙΣΙ ΤΙΝΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΑ ΧΕΥΜΑ.
ΑΛΛΑ ΜΑΚΑΙΡΑ ΘΕΑ,
ΠΟΛΥΩΝΥΜΕ,
ΠΑΜΒΑΣΙΛΕΙΑ,
ΕΛΘΟΙΣ ΕΥΜΕΝΕΟΥΣΑ ΚΑΛΩ ΓΥΘΟΝΤΙ ΠΡΟΣΩΠΩ.

ΓΕΝΟΙΤΟ.

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ ΙΩ. ΜΠΟΥΣΙΟΣ


Οι σπουδαιότερες αξίες των  Eλλήνων ειναι οι θρησκευτικές. Η αρχαία ελληνική θρησκεία ειναι πολυθεϊστική και ως αντικείμενο της λατρείας της, ειναι οι Ολύμπιοι Θεοί (ουράνιοι), οι χθόνιες θεότητες αλλά και οι ήρωες (ημίθεοι).
Ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της αρχαίας ελληνικής θρησκείας είναι ότι εχει έντονο τελετουργικό – δρωμενικό χαρακτήρα και περιελαμβανει ποικίλες πράξεις λατρείας . Στην εργασία αυτή θα διασαφηνίσουμε αρχικά τον όρο τελετουργία, όπως αυτός παρουσιάζεται μέσα από τα θρησκευτικά δρώμενα της ελληνικής θρησκείας. Έπειτα θα αναφερθούμε συνοπτικά στις βασικές ιερές πράξεις της θρησκείας αυτής. Κατόπιν θα περιγράψουμε τον ιδιαίτερο ρόλο των θρησκευτικών λειτουργών κυρίως στα πλαίσια της ελληνικής κλασσικής πόλης. Στον επίλογο θα παραθέσουμε επιγραμματικά τα συμπεράσματα από το ανάπτυγμα της όλης εργασίας μας.

Εκκινώντας την διερεύνηση του θέματος θα αναφερθούμε συνοπτικά στο πως εννοείται ο όρος τελετουργία στην ελληνική θρησκευτική παράδοση διασαφηνίζοντας τον όρο αυτό. Η σύγχρονη μελέτη του αρχαίου κόσμου έχει στραφεί εντατικά στην επιστήμη της θρησκειολογίας για την πληρέστερη κατανόηση του κόσμου αυτού, ενασχολούμενη κυρίως με τις ιεροτελεστίες και τα τελετουργικά δρώμενα.
Έτσι ώστε η αρχαιότητα, να μην αντιμετωπίζεται αποκομμένη και απομονωμένη από την θρησκευτικότητα του αρχαίου ανθρώπου, η οποία ουσιαστικά όχι μόνο περιλαμβάνει και πλαισιώνει την ύπαρξή του, αλλά τολμούμε να ισχυριστούμε ότι η ίδια η οντογονική του ταυτότητα περιλαμβάνεται μέσα στην ίδια την θρησκευτικότητά του αδιαχώριστα .
Με τον όρο τελετουργία εννοούμε το σύνολο των ενεργειών – δρωμενικών πράξεων με σαφή επικοινωνιακό χαρακτήρα που συνδέει τους μετέχοντες τελεστές με τις ανώτερες πνευματικές υπάρξεις. Οι τελετουργικές αυτές πράξεις δρουν αποτελεσματικά επειδή οι θρησκευτές που μετέχουν σε αυτές, είτε πρόκειται για μια οικογένεια είτε για μια κοινότητα ή ακόμη και για μια πόλη, αποκομίζουν μέσα από αυτήν την τελετουργική διαδικασία, ενισχυμένη την έννοια της ταυτότητας τους, της συγκροτήσεως τους και εν τέλει της αλληλεγγύης τους.

Η τελετουργική δηλαδή διαδικασία στοχεύει στην οργάνωση του χώρου και του χρόνου που καθορίζει τις σχέσεις όχι μόνο μεταξύ ανθρώπων και θεών, αλλά προσδιορίζει και δομεί τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Η ελληνική θρησκεία χαρακτηρίζεται ως τελετουργική και με μια άλλη διάσταση, με την έννοια δηλαδή ότι ως θρησκεία δεν έχει αναπτυχθεί γύρω από ένα θέσφατο δογματικό περιεχόμενο αφού δεν της είναι διόλου απαραίτητο για την λειτουργία της. Και μόνο η πιστή τήρηση των τελετουργιών, διασφαλίζει την διατήρηση και την συνοχή της θρησκευτικής της παράδοσης. Αυτή η στερεότυπα πολλές φορές επαναλαμβανόμενη τελεσματική πρακτική της, αποκλείει την ύπαρξη μιας δογματικής θρησκευτικής σκέψης, αλλά αντιθέτως μέσα από το δρωμενικό τέλεσμα προβάλλεται ένα ολόκληρο οργανωμένο θρησκευτικό σύστημα, πλήρως ενταγμένο στην ιδιοσυγκρασία και την ψυχοσύνθεση του έλληνα θρησκευτή. Ως γενικό συμπέρασμα για την αξία του τελέσματος είναι ότι το τελετουργικό αυτό θρησκευτικό βίωμα στον έλληνα άνθρωπο συνέχει και εδραιώνει την κοινωνία του, διακανονίζοντας εν τέλει τις σχέσεις της κοινωνίας αυτής, με το σύμπαν που την περιβάλλει

- Τρία είναι τα κύρια γνωρίσματα της ελληνικής θρησκείας. Πρώτον η θρησκεία αυτή ειναι αμιγώς τελετουργική, αφού το τέλεσμα υποστηλώνει και εδραιώνει όλο το θρησκευτικό της οικοδόμημα. Δεύτερον η τελετουργία της είναι θυσιαστική αφού δίχως θυσιαστική ανταποδοτική πράξη δεν νοείται ελληνική θρησκεία. Τρίτον η θρησκεία αυτή είναι κοινωνική αφού όλη η λειτουργία, η δομή της και η αξία της εκδηλώνεται μονάχα όταν επιτελείται εν μέσω ενός κοινωνικού ομίλου, μικρότερου η ευρυτερου.

ΠΟΜΠΗ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ
ΒΑΣΙΚΕΣ ΙΕΡΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ
ΠΟΜΠΗ


Η τελετουργική είσοδος των συμμετεχόντων
σε πομπή αποτελεί κυρίαρχο δομικό συστατικό των θρησκευτικών δρωμένων της
ελληνικής παράδοσης, ήταν παράλληλα και το βασικό μέσον σχηματισμού τελεστικής
ομάδας . Σπανίως άλλωστε υπήρχε ελληνική εορτή χωρίς πομπή. Γενικότερα ήταν
απαραίτητο συστατικό βασικό συστατικό της θρησκείας αυτής και επιτελούνταν από την πιο μικρή θυσιαστική πράξη οικιακής
λατρείας μέχρι τις πάνδημες
μεγαλοπρεπείς τελετές (π.χ Παναθήναια) . Ήταν μάλιστα τόσο συνυφασμένη η έννοια
της εορτής με την τέλεση της πομπής, που όταν ήθελαν να αναφερθούν στην
συμμετοχή τους σ’ αυτές, χρησιμοποιούσαν τον όρο «πομπάς πέμπειν» δηλαδή «να
λάβουμε μέρος στην γιορτή». Οι συμμετέχοντες εξέφραζαν την ιδιαιτερότητα της
θρησκευτικής στιγμής με το να φορούν τα εορταστικά καθαρά τους ενδύματα,
βάζοντάς στεφάνια με άνθη στις κεφαλές τους ή
κρατώντας μάλλινες ταινίες και κλαδιά. Μετέφεραν δια μέσου της πομπής και τα
ανάλογα καθορισμένα ιερά αντικείμενα που ήταν απαραίτητα για το αντίστοιχο
τέλεσμα. Η πομπή ήταν και για έναν άλλο λόγο σημαντική,
έδινε την ευκαιρία κατά την πορεία προς το κύριο θυσιαστικό τέλεσμα, της
σταδιακής ψυχικής προετοιμασίας όσων συμμετείχαν. Η πορεία σηματοδοτούσε την μετάβαση των θυσιαστών από το κοσμικό πεδίο προς στο ιερό Η διαδρομή που ακολουθούσαν μέχρι το ιερό
θεωρούνταν και αυτή ιερή. Το πέρας της πομπής ήταν πάντοτε ένας ιερός χώρος με
τον βωμό στον οποίον τελούνταν οι θυσίες.
Κέντρο άλλωστε της λατρείας των ελλήνων δεν υπήρξε ο Ναός, που στην ουσία ήταν
ένα ιερό οικοδόμημα κατοικία του ιερού αγάλματος του θεού. Το
πραγματικό κέντρο λατρείας ήταν ο υπαίθριος
βωμός και το βασικό συστατικό της η θυσιαστική πράξη. Ο συνήθης
ελληνικός βωμός ήταν κατασκευασμένος με πλίνθους ή με λαξευμένους ογκόλιθούς
διακοσμημένους συνήθως με σπείρες επάνω στον οποίο τοποθετούνταν ο μεταλλικός
δίσκος, όπου εκεί άναβε η πυρά. Άλλωστε θυσιαστικές πράξεις χωρίς την ύπαρξη
ιεράς πυράς ήταν σπάνιες. Όταν οι θρησκευτές λοιπόν κατέληγαν την πομπή τους γύρω από το βωμό, σχημάτιζαν ένα αμφιθεατρικό
ημικύκλιο και τελούσαν με ιεροπρέπεια τα καθιερωμένα θυσιαστικά τελεστικά τους.

ΣΠΟΝΔΕΣ-ΧΟΕΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ
ΥΓΡΕΣ ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ

(ΣΠΟΝΔΕΣ – ΧΟΕΣ)

Οι υγρές προσφορές ως ανεξάρτητες τελετές
διακρίνονταν σε δύο είδη: στις σπονδές και τις χοές. Οι σπονδές εμπεριέχονταν στο τελεστικό της αιματηρής θυσίας, μπορούσαν όμως να εμφανιστούν και ως αυθύπαρκτα τελετουργικά. Σπονδή ουσιαστικά ήταν η τελετουργική έγχυση οίνου κατά κύριο λόγο αλλά και άλλων υγρών (ύδατος, μελιού, λαδιού), από την οινοχόη με ελεγχόμενη ροή.
Η έγχυση κατέληγε ή σε κάποιο άλλο ρηχό αγγείο, είτε σε κάποιο βωμό ή στο έδαφος. Οι σπονδές συνόδευαν όλες τις ιεροτελεστίες από τις πιο απλές της καθημερινής ζωής έως τις πιο σύνθετες.
Με σπονδές σηματοδοτούσαν την έναρξη ή την κατάληξη μιας καθημερινής πρακτικής, ιεροποιούσαν δηλαδή κάθε έκφανση του βίου τους επικαλούμενοι τους Θεούς ως συμπαραστάτες και αρωγούς των έργων τους.
Έσπευδαν το πρωινό αλλά και πριν την νυκτερινή κατάκλιση, όπως χαρακτηριστικά μας διασώζει ο Ησίοδος.
Με σπονδές άρχιζαν τα καθημερινά γεύματα, αλλά και κάθε συμποσιακή οινοποσία άρχιζε με αυτές. Ακόμη επικύρωναν με τον τρόπο αυτό κάθε
είδους συμφωνιών, ακόμη εκαναν σπονδές πριν και μετά από κάθε ταξίδι.
Αλλά τελούσαν σπονδές και σε πολύ σημαντικότερα θέματα.
Με αυτές σηματοδοτούσαν ακόμη και την λήξη των εχθροπραξιών, σε τέτοιο σημείο μάλιστα που οι σπονδές αυτές της ανακωχής,
να χρησιμοποιούνται ως ρητή δέσμευση για το σταμάτημα του πολέμου.
Μια συνοπτική περιγραφή της σπονδής ήταν η εξής:
Πλήρωναν το ειδικό αγγείο μέχρι τα χείλη του, έχυναν κατόπιν τον οίνο, και ακολουθούσε μια επίκληση στον τιμώμενο Θεό. Έπειτα έχυναν λίγο ξανά και το
υπόλοιπο κρασί το έπιναν όσοι παρευρίσκονταν στην τελετή της σπονδής. Αυτός που τελεί την ιερή αυτή πράξη της σπονδής αφήνει να χυθεί τελετουργικά από το αγγείο ο οίνος. Η τέλεση όμως της σπονδής γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε μέσα από την εικόνα της ήρεμης ροής του κατερχόμενου υγρού να αναδεικνύεται η αίσθηση μιας επιβεβαιωμένης ευσέβειας προς τις θείες οντότητες.
Ο προσφέρων τον οίνο γνωρίζει ότι το περιεχόμενο της σπονδής δεν φθάνει κατ’ ουσίαν στο προορισμό της, όμως μέσα από την τελεστική αυτή πράξη καταφάσκει την ύπαρξη του Θεού που επικαλείται κάθε φορά, ανταποδίδοντας με αυτόν τον ενεργητικό τρόπο την δεδομένη θεϊκή επενέργειά του θείου, αλλά κυρίως αναγνωρίζοντας την έντονη παρουσία του, σε κάθε σημαντική ή και λιγότερο σημαντική στιγμή του βίου του.
Ακόμη η σπονδή από την φύση της έχει μία ιδιαιτερότητα που την διακρίνει από τις συνήθεις προσφορές τροφών, δεν ανακαλούνται (ότι χύνεται δεν επιστρέφει πίσω). Αυτός ο αμετάκλητος χαρακτήρας των σπονδών, τις αναδεικνύει ως την καθαρότερη και συνάμα χαρακτηριστικότερη μορφή προσφοράς στην ελληνική θρησκεία.

Η δεύτερη κατηγορία των υγρών προσφορών οι χοές διαφέρουν σημαντικά από
τις σπονδές. Οι χοές προορίζονταν αποκλειστικά για τους νεκρούς και τους
χθονίους Θεούς.
Η διαδικασία της χοής απαιτούσε την πλήρη ανατροπή και φυσικά
την πλήρη κένωση του ειδικού αυτού αγγείου. Το αγγείο αυτό ήταν λίγο μεγαλύτερο από το αντίστοιχο για τις σπονδές που το κρατούσαν στα χέρια ή το τοποθετούσαν στο έδαφος. Σπάνια υπήρχε οίνος στις χοές γι’ αυτό άλλωστε και καλούνταν χαρακτηριστικά «χόαι νηφάλιοι» ή «άοινοι». Τα σκεύη αυτά τα γέμιζαν κυρίως με καθαρό νερό ή ακόμη με γάλα και μέλι. Όταν επιτελούνταν οι χοές το περιεχόμενο τους χύνονταν στο χώμα (με μία απότομη κίνηση). Αυτές οι υγρές προσφορές τελούνταν για κάποιο χθόνιο θεό ή σε κάποιο ταφικό τύμβο όταν προορίζονταν για κάποιο νεκρό.

ΖΕΥΣ ΠΑΤΗΡ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Ζεύς πατήρ Θεών και ανθρώπων

Υιος του Κρονου και της Ρέας, εγγονός του Ουρανού και της Γαίας, και αδελφος των Ποσειδωνα, Εστιας, Αδου-Πλουτωνος, Δημητρος και Ηρας που ειναι και συζυγος του.
Ειναι η ύψιστη θεότητα του Ολυμπιακού Πανθέου.
Γεννήθηκε στην Αρκαδία, στο Λύκαιο ορος. Η μητέρα του Ρέα τον ελουσε στην πηγή του ποταμού Νεδα, που ανεβλησε πρώτη φορά τότε για χαρη του μικρου Διος.
Κατόπιν μετεφέρθη απο την μητέρα του Ρεα στην Κρήτη, οπου τον έκρυψε στο Ιδαίον Ανδρον, στο ορος Δικτυ που τον φροντιζαν οι Δικταίες Νυμφες οι συντροφισσες των Κουρητων η Κορυβαντων.
Οι Κουρητες καλυπταν τους κλαθμους του Διος βρεφους, με τον θορυβο των οπλων τους, τον χορο και το παιξιμο των κρουστων οργανων τους, για να μην το ακουσει ο Κρονος.
Μεγαλωσε με μεγαλες προφυλαξεις ανατρεφομενος απο την Νυμφη Αμαλθεια η οποια πηρε την μορφη αιγας ωστε να τον μεγαλωσει με το γαλα της.
Οταν μεγαλωσε παλεψε με τον πατερα του Κρονο που ειχε φερει στον κοσμο μια σειρα αρνητικων θεοτητων οπως το Αλγος, το Γηρας, την Απατη, την Εριδα, την Ληθη, τον Θανατο, τον Λιμο, την Μαχη, τον Πονο, την Δυσνομια, τον Φονο, και τον Φοβο, τον νικησε και τον αναγκασε να ξερασει τα αδελφια του που ειχε καταπιει οταν τα γεννουσε η Ρεα.
Κατα μια εκδοχη λεγεται οτι ευνουχισε τον Κρονο, οπως ειχε κανει και αυτος στον πατερα του Ουρανο.
Ελευθερωσε τους Κυκλωπες που εφτιαξαν για αυτον τον κεραυνο, τους Εκατοχειρες, και με την κορη του Ωκεανου Στυγγα και με τα παιδια της το Κρατος την Βια, τον Ζηλο και την Νικη, πολεμησε τους Τιτανες που ειχαν παρει το μερος του Κρονου.
Κατοπιν πολεμησε και νικησε εχοντας στο πλαι του τους θεους καθως και τον θεο Διονυσο και τον Ηρακλη, τους Γιγαντες.
Μοιραστηκε με τα αδελφια του κατοπιν κληρωσεως τον κοσμο, και ανακυρηχθηκε ανωτατος κυβερνητης, εχοντας την εδρα του στον Ολυμπο.

Η πρωτη συζυγος του ειναι η Μητις που ενσωματωνει και ετσι ερχεται στον κοσμο η θεα Αθηνα
Απο την Μνημοσυνη κανει τις Μουσες, απο την Ευρυνομη τις Χαριτες, απο την Διωνη την Αφροδιτη, απο την Θεμιδα τις Ωρες, απο την Λητω τον θεο Απολλωνα και την θεα Αρτεμιδα, απο την θεα Περσεφονη τον θεο Διονυσο.
Απο την συζυγο του θεα Ηρα τον θεο Αρη, την Ηβη, την Ειλειθυια θεα των τοκετων, και τον θεο Ηφαιστο.
Απο το ζευγαρωμα του Θεου με θνητες εκανε απο την Αλκμηνη τον Ηρακλη, απο την Ληδα τους Διοσκουρους και την Ελενη, απο την Δαναη τον Περσεα,απο την Ευρωπη τον Μινωα τον Ροδαμανθυ και τον Σαρπηδονα, απο την Ταυγετη τον Λακεδαιμονα απο την νυμφη Αιγινα τον Αιακο.

Συμβολα του ειναι ο Κεραυνος, ο Αετος, ο Κριος, ο Λευκος Ταυρος ο Λεων, η Δρυς, το Σκηπτρο ο Διπλος Πελεκυς, ο Διομηδης Οφις ο Ισοσκελης Σταυρος, και ο Κοτινος.
Ιερα του ζωα ειναι ο λευκος ταυρος, ο αετος, ο λεων, ο οικουρος οφις και ο κριος.
Ιερα φυτα η δρυς, τα γαρυφαλλα (διανθος).


Εκφραζει την πνευματικη ελευθερια και οχι μονον, (Ελευθεριος Ζευς) , ειναι προστατης του οικου, ( Ερκειος Ζευς) του ορκου,( Ορκιος Ζευς) του γαμου, (Γαμηλιος Ζευς) της πατριδας και της οικογενειας, (Πατρωος-Φρατριος Ζευς) της φιλιας (Φιλιος Ζευς), της φιλοξενιας ( Ξενιος Ζευς), της περιουσιας (Οικουρος Οφις).
Εναι απειρα τα ονοματα που εκφραζουν τις απειρες ιδιοτητες του Θεου.
Εναι ταξιθετης θεος που στην Ολυμπια ιδιοτητα του, αντιπροσωπευει την Υψιστη ηθικη και φυσικη Διανοια του Κοσμου.
Ειναι ο Ελευθερωτης και ο Λυτρωτης του θεικου και θνητου κοσμου αποκαθιστωντας την Ουρανια ταξη και Αρμονια.


Ειναι ντυμενος στα πορφυρα-κοκκινα, και κραταει το Σκηπτρο και τον Κεραυνο, φερει την Αιγιδα που πηρε απο την Νυμφη Αμαλθεια την οποια εκανε αστερισμο, και στα ποδια του καθεται Αετος.
Ιερεια προς τιμη του ειναι ο λευκος ταυρος, ο κριος, και προβατα.
Προσφορες ειναι:.
Στυρακας, Λιβανομαννα, Λιβανι γαρυφαλλο.
Ανθη γαρυφαλα, Σπονδες γλυκου οινου, και γλυκισματα.

Τα ιερα του βρισκονται σε ολη την Ελλαδα με κυρια αυτα της Δωδωνης, του Λυκαιου ορους, της Αθηνας, της Ολυμπιας, της Νεμεας, οπου γινονταν αγωνες προς τιμη του.
Στην Δωδωνη υπαρχει η Ιερα Οικια ενα μικρο οικοδομημα αλλα πολυ σημαντικο γιατι περιλαμβανει την Ιερα Προφητικη Δρυ.
Ειναι το μαντειο του θεου Διος και της θεας Διωνης. Κατα τον μυθο ο θεος Ζευς, αφησε απο την Δωδωνη δυο αετους να πεταξουν σε διαφορετικες κατευθυνσεις κανοντας τον γυρο του κοσμου και εκει που θα συναντουσαν ο ενας τον αλλο θα ηταν το κεντρο του κοσμου.
Το κεντρο αυτο ειναι οι Δελφοι.

Κυριωτερες εορτες προς τιμη του θεου Διος ειναι τα Μαιμακτηρια που γινονται στην Αθηνα, με επικληση να εχουμε υγεια και ο χειμωνας να ειναι ηπιος, τα Ελευθερια που γινονται σε ολες τις πολεις της Ελλαδας προς τιμη του Ελευθεριου Διος,που εξασφαλιζουν την πνευματικη, ατομικη και κυριως την εθνικη ελευθερια, τα Διασια στην Αθηνα για την υποδοχη της ανοιξεως, τα Διιπολια που τιμουν τον θεο Δια ως προστατη της πολεως των Αθηνων, τα Διισωτηρια στον Πειραια προς τιμη του Σωτηρος Διος και Αθηνας Σωτειρας, τα Θεογαμια προς τιμη του Ιερου Γαμου του θεου Διος και της θεας Ηρας στην Αθηνα , την Κνωσσω και την Γορτυνα και στο Λυκαιο ορος της Αρκαδιας τα Λυκαια προς τιμη του Λυκαιου Διος και του θεου Πανος.

ΥΜΝΟΣ ΔΙΟΣ

ΖΕΥ ΠΟΛΥΤΙΜΙΤΕ, ΖΕΥ ΑΦΘΙΤΕ,
ΤΗΝΔΕ ΤΟΙ ΗΜΕΙΣ ΜΑΡΤΥΡΙΗΝ ΤΙΘΕΜΕΣΘΑ ΛΥΤΗΡΙΟΝ,
ΗΔΕ ΠΡΟΣΕΥΞΙΝ.
Ω ΒΑΣΙΛΕΥ,
ΔΙΑ ΣΗΝ ΚΕΦΑΛΗΝ ΕΦΑΝΗ ΤΑΔΕ ΠΑΝΤΑ.
ΓΑΙΑ ΘΕΑ ΜΗΤΗΡ, ΟΡΕΩΝ Θ ΥΨΑΥΧΕΝΕΣ ΟΧΘΟΙ,
ΚΑΙ ΠΟΝΤΟΣ, ΚΑΙ ΠΑΝΘ, ΟΠΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΕΝΤΟΣ ΕΤΑΞΕ.
ΖΕΥ ΚΡΟΝΙΕ, ΣΚΗΠΤΟΥΧΕ, ΚΑΤΑΙΒΑΤΑ, ΟΒΡΙΜΟΘΥΜΕ, ΠΑΝΤΟΓΕΝΕΘΛΕ,
ΑΡΧΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, ΠΑΝΤΩΝ ΤΕ ΤΕΛΕΥΤΗ.
ΣΕΙΣΙΧΘΩΝ, ΑΥΞΗΤΑ, ΚΑΘΑΡΣΙΕ, ΠΑΝΤΟΤΙΝΑΚΤΑ,
ΑΣΤΡΑΠΙΕ, ΒΡΟΝΤΑΙΕ, ΚΕΡΑΥΝΙΕ ΦΥΤΑΛΙΕ ΖΕΥ!
ΚΛΥΘΙ ΜΕΥ ΑΙΟΛΟΜΟΡΦΕ,
ΔΙΔΟΥ Δ ΥΓΕΙΑΝ ΑΜΕΜΦΗ,
ΕΙΡΗΝΗΝ ΤΕ ΘΕΑΝ,
ΚΑΙ ΠΛΟΥΤΟΥ ΔΟΞΑΝ ΑΜΕΜΤΟΝ.

ΓΕΝΟΙΤΟ

ΘΑΡΓΗΛΙΑ 2010

ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΩΝ

ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΩΝ

Αμφὶ Διὸς κούρους, ἑλικώπιδες ἔσπετε Μοῦσαι,
Τυνδαρίδας, Λήδης καλλισφύρου ἀγλαὰ τέκνα,
Κάστορά θ' ἱππόδαμον καὶ ἀμώμητον Πολυδεύκεα,
τοὺς ὑπὸ Ταϋγέτου κορυφῇ ὄρεος μεγάλοιο
μιχθεῖσ' ἐν φιλότητι κελαινεφέι Κρονίωνι 5
σωτῆρας τέκε παῖδας ἐπιχθονίων ἀνθρώπων
ὠκυπόρων τε νεῶν, ὅτε τε σπέρχωσιν ἄελλαι
χειμέριαι κατὰ πόντον ἀμείλιχον: οἳ δ' ἀπὸ νηῶν
εὐχόμενοι καλέουσι Διὸς κούρους μεγάλοιο
ἄρνεσσιν λευκοῖσιν, ἐπ' ἀκρωτήρια βάντες 10
πρύμνης: τὴν δ' ἄνεμός τε μέγας καὶ κῦμα θαλάσσης
θῆκαν ὑποβρυχίην: οἳ δ' ἐξαπίνης ἐφάνησαν
ξουθῇσι πτερύγεσσι δι' αἰθέρος ἀίξαντες,
αὐτίκα δ' ἀργαλέων ἀνέμων κατέπαυσαν ἀέλλας,
κύματα δ' ἐστόρεσαν λευκῆς ἁλὸς ἐν πελάγεσσι, 15
σήματα καλά, πόνου ἀπονόσφισιν: οἳ δὲ ἰδόντες
γήθησαν, παύσαντο δ' ὀιζυροῖο πόνοιο.
χαίρετε, Τυνδαρίδαι, ταχέων ἐπιβήτορες ἵππων:
αὐτὰρ ἐγὼν ὑμέων τε καὶ ἄλλης μνήσομ' ἀοιδῆς.

ΔΙΟΣΚΟΥΡΟΙ (ΑΠΟ ΤΟ KNOL TOY ΒΛΑΣΣΗ ΡΑΣΣΙΑ)

ΔΙΟΣΚΟΥΡΟΙ  (ΑΠΟ ΤΟ KNOL ΤΟΥ ΒΛΑΣΣΗ ΡΑΣΣΙΑ)
Διόσκουροι (ρωμ. Dioscuri), ιωνικά Διόσκοροι, Διοσκουρίται.

«Δίδυμοι» δωρικοί Θεοί των Ελλήνων αλλά και των Ρωμαίων (Κάστωρ και Πολυδεύκης στους Έλληνες και Castor και Pollux στους Ρωμαίους).

ΕΤΥΜΟ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ
Κατά την Παράδοση (Απολλώνιος Ρόδιος 1.149, Θεόκριτος 22, Ομηρικός ύμνος 13.5, Πίνδαρος, κ.ά.), οι Διόσκουροι γεννήθηκαν μέσα από ένα αυγό στο όρος Ταϋγετος (ή, κατ’ άλλους, στις Αμύκλες, την νήσο Πέφνο και τις Θαλάμες), ως «Λακεδαιμόνιοι παίδες», από την μία ο αθάνατος Πολυδεύκης υιός του Θεού Διός και της Λήδας («Κούρος Διός») και από την άλλη ο θνητός Κάστωρ υιός της Λήδας και του βασιλιά της Σπάρτης Τυνδάρεω («Τυνδαρίδης»).


Τα ονόματα «Διόσκουροι» και «Τυνδαρίδαι» χρησιμοποιούνται ωστόσο και για τους δυο. Σε ένα δεύτερο αυγό παραδίδεται ότι είχε γεννηθεί η γονιμοποιητική θεότητα Ελένη, που αργότερα η ομηρική ποίηση την μετέτρεψε στο πρόσωπο που έμεινε γνωστό ως «Ωραία Ελένη».

ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
Σύμφωνα με διάφορους μύθους, οι Διόσκουροι πρόσωπα έλαβαν μέρος στο κυνήγι του Καλυδώνιου κάπρου και στην Αργοναυτική Εκστρατεία, εξεστράτευσαν κατά των Αθηνών του Θησέως για να απελευθερώσουν την αιχμάλωτη μικρή Ελένη και πολέμησαν επίσης ενάντια στους υιούς του Ιπποκόοντα που είχαν εκθρονίσει τον Τυνδάρεω, ο δε Παυσανίας (3.1.5) υποστηρίζει ότι και οι ίδιοι βασίλευσαν κάποτε στην Σπάρτη

Μία μυθολογική αφήγηση που διασώζει ο Πίνδαρος (στον 10ο «Νεμεονίκη» του) διηγείται ότι όταν ο θνητός Κάστωρ σκοτώθηκε από τον Μεσσήνιο Ίδα (υιό του Αφαρέως και εξαδέλφου των διδύμων, που θεωρείτο ο ισχυρότερος όλων των θνητών), ο αθάνατος Πολυδεύκης ζήτησε από τον πατέρα του Θεό Δία να τον αναστήσει, δηλώνοντας πρόθυμος να αποποιηθεί ακόμη και αυτή την αθανασία του. Ο Θεός Ζεύς κανόνισε έκτοτε να ανεβαίνουν εκ περιτροπής στον Όλυμπο, ημέρα παρά ημέρα, ως αιώνια (ηλιακά) σύμβολα της κυκλικής ροής της θείας ουσίας μέσα σε αθάνατες και θνητές μορφές για την εξασφάλιση του Αενάου. Για να αποτυπώσει αυτή την θαυμαστή αμοιβαία αιώνια αφοσίωσή τους, ο Θεός Ζευς τους εμφάνισε επιπρόσθετα στον ουράνιο θόλο ως αστερισμό των «Διδύμων» (σχολ. σε «Ορέστεια», 465), ενώ ο Θεός Ποσειδών τους αντάμειψε με το να προστατεύουν αιώνια όσους ναυτικούς προσεύχονταν σε αυτούς για προστασία (Ομηρ. Ύμνος 13. 9, Στράβων 1. 48 και Ευριπίδης, Οράτιος)

ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ


Οι Διόσκουροι σε ερυθρόμορφο αγγείο του 5ου π.α.χ.χ. αιώνα από
την Φερράρα (Museo Archeologico di Spina)

Εκτός από ηλιακοί Θεοί της αφοσίωσης, της γενναιοψυχίας, της ευγένειας, της αδελφότητας, της εντιμότητας και της Αρετής (ηθική πλευρά) αλλά και της κυκλικότητας των πραγμάτων (φυσική πλευρά), οι «λευκόπωλοι» (ιππείς λευκών αλόγων) Θεοί Διόσκουροι είναι επίσης και δωρητές στους ανθρώπους των ιππευτικών και πυγμαχικών τεχνικών, αλλά και των πολεμικών χορών και ασμάτων.

Στην ηθική τους πλευρά είναι επίσης Θεοί του μαχητικού θάρρους, του αγωνιστικού έθους (ως «Αφετήριοι», δηλαδή Θεοί που ορίζουν την έναρξη του αγώνα), της Φιλότητας, της φιλοξενίας (Παυσανίας, 3. 16), της πολιτικής βούλησης (υπό την επίκληση «Αμβούλιοι», με ιδιαίτερο βωμό τους στην Σπάρτη), της εκπαιδευτικής αγωγής των νεαρών ανδρών και της φιλοξενίας, καθώς επίσης, στην φυσική πλευρά τους, και έφοροι κάποιων μετεωρολογικών φαινομένων και προστάτες των ναυτικών από τις τρικυμίες (όπως και οι Κάβειροι, με τους οποίους συσχετίστηκαν μετά τον 3ο π.α.χ.χ. αιώνα, στη δε Δήλο, κατά τους ελληνιστικούς χρόνους ταυτίστηκαν προς αυτούς με ιδιαίτερο ιερέα «Διοσκούρων Καβείρων», παρά την σαφή χθόνια φύση των δευτέρων). Οι ναυτικοί προσεύχονταν σε αυτούς ως «Θεούς Σωτήρες» για κατάπαυση των τρικυμιών και μετά τους τιμούσαν, ως Ολυμπίους, σε ευχαριστήρια θυσία με προσφορά λευκού προβάτου.

Από την κλασική αρχαιότητα και εντεύθεν οι «Σωτήρες Θεοί» Διόσκουροι επεκτείνουν την σφαίρα τους ως ηλιακές συνειδήσεις και στο πεδίο της θεραπευτικής (λ.χ. ως ακόλουθοι του Ασκληπιού στην Επίδαυρο), ενώ ως «Θεοί Μεγάλοι» λατρεύτηκαν στον Κλείτορα της Αρκαδίας και τις Κεφαλές Αττικής.

ΙΕΡΑ - ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

Σύμβολό τους είναι ένα ζευγάρι «πίλων», δηλαδή ημισφαιρικών κρανών (που συμβολίζουν τα δύο ημίσεα του αυγού της Λήδας, ως «του ωού τα ημίτομα» τα περιγράφει ο είρων Λουκιανός).


Από το τέλος του 4ου π.α.χ.χ. αιώνος προστέθηκε από ένα αστέρι στην κορυφή του κάθε «πίλου»: ο σχολιάζοντας τον «Λυκόφρονα» ο Τζέτζης, διασώζει αόριστα στο σημείο 88 την μυθολογική αφήγηση ότι ο Ζεύς ενώθηκε με τη Λήδα υπό μορφή άστρου. Άλλα σύμβολά τους είναι τα λεγόμενα «Δόκανα», δύο κάθετα ξύλα που συνδέονται με άλλα δύο χιαστί, ως σύμβολο της ακλόνητης συντροφικότητας, το οποίο αποτελούσε την πολεμική «σημαία» των Σπαρτιατών, δύο επιμήκεις λήκυθοι που περιτυλίγονται από φίδια, καθώς και το στεφάνι με κλαδιά φοινικιάς. Ιερείο τους είναι το λευκό πρόβατο, ιερό χρώμα τους το κόκκινο και το χρυσό και ιερό τους ζώο ο λευκός ίππος.

ΛΑΤΡΕΙΑ
Η λατρεία των Διοσκούρων είχε σταδιακή αλλά ευρεία διάδοση από την Πελοπόννησο στην υπόλοιπη Ελλάδα, την Σικελία, την νότια Ιταλία (Παυσανίας 10.33.3 και 10.38.3) και τέλος στην Ετρουρία (ως Castur και Pulutuke ή Poloces ή Pultuke) και το Λάτιο, όπου σε πολλές περιπτώσεις λατρεύτηκαν και ως Πενάτες, δηλαδή προγονικά πνεύματα που προστατεύουν τους οίκους (Di Penates).

Προς τιμήν τους εορτάζονταν τα «Διοσκούρια» σε μια σειρά από αχαϊκές και δωρικές πόλεις, με γυμνικούς αγώνες και θυσίες. Στην Σπάρτη και την Κυρήνη εορτάζονταν επιπρόσθετα με παιδιές και συμπόσια, καθώς και τα σπαρτιατικά «Αμυκλαία», μία ετήσια μεγαλοπρεπέστατη θυσία των Σπαρτιατών προς τιμή του Θεού Απόλλωνος και των Διοσκούρων, στη διάρκεια της οποίας γινόταν και η ανά έτος αφιέρωση στο Αμυκλαίο Ιερό ενός ιερού χιτώνα για την ένδυση του περίφημου χάλκινου αρχαϊκού αγάλματος του Θεού, έργου του Βαθυκλέους. «Διοσκούρια» εόρταζαν από το 496 π.α.χ.χ. και οι Ρωμαίοι, που καθιέρωσαν για αυτά την 8η Απριλίου του κάθε έτους, σε ανάμνηση του θριάμβου τους κατά των Λατίνων και Ετρούσκων στην μάχη της λίμνης Ρηγίλλης, κατά την οποία η Παράδοση ήθελε να έχουν επιφανεί οι Θεοί Διόσκουροι επάνω σε λευκούς ίππους, ως συμπολεμιστές των Ρωμαίων.

Στο Άργος, όπου ο Κάστωρ θεωρείτο αρχηγέτης των γενών της Λέρνης και ένας από τους Δώδεκα Ολυμπίους Θεούς, οι Έλληνες εόρταζαν επίσης προς τιμήν των Διοσκούρων τα λεγόμενα «Μιξαρχαγέτια», με θυσίες και πλούσια δείπνα. Στην Αθήνα οι δύο Θεοί λατρεύονταν με το όνομα «Άνακες Παίδες» ή «Άνακτες Παίδες» (Στράβων 5. 232, καθώς και Παυσανίας, Αιλιανός, Αριστοφάνης, Πλούταρχος, κ.ά.) και με το αυτό όνομα τελούντο μυστήρια προς τιμήν τους στην Άμφισσα της Λοκρίδος (Παυσανίας, 10.38.7).



Ανάγλυφο των Διοσκούρων από την Αμφίπολη
(Μουσείο Αμφιπόλεως)
Η λατρεία των Διοσκούρων τέθηκε εκτός νόμου το έτος 359 από τον χριστιανό αυτοκράτορα Κωστάντιο, ο οποίος διέταξε την καταστροφή όλων των Ιερών τους και την θανάτωση των ιερέων τους.

ΟΙ ΔΙΟΣΚΟΥΡΟΙ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ
Όπως προείπαμε, οι Ρωμαίοι υιοθέτησαν το 496 π.α.χ.χ. την λατρεία των Dioscuri σε ανάμνηση της επιφάνειας και βοήθειας που παρείχαν στον στρατό τους οι δύο Θεοί Κάστωρ (Castor) και Πόλουξ (Pollux) στην μάχη της Ρηγίλλης (Regillus) την προηγούμενη χρονιά, όπως είχε ορκιστεί στην διάρκεια της μάχης ο ηγέτης τους Aulo Postumio Albo.

Στις 15 Ιουλίου 414 καθιερώθηκε στο Φόρουμ της Ρώμης απέναντι από τον Ναό της Θεάς Βέστα (Vesta, Εστίας), στο σημείο όπου έγινε η δεύτερη επιφάνειά τους στην οποία ανακοίνωσαν την ίδια ημέρα στον λαό της Ρώμης την νίκη στην λίμνη Ρηγίλλης, ένας περικαλλής Ναός τους (Αedes Castoris et Pollucis), ο οποίος γύρω στο 160 π.α.χ.χ. φιλοξενούσε και συνεδριάσεις της Συγκλήτου.

Αργότερα τους αφιερώθηκαν δύο ακόμη Ναοί, ο ένας στο «Circus Maximus» και ο άλλος στο «Circus Flaminius» (Βιτρούβιος, 4.7) και τους προσφέρονταν αντίστοιχα θυσίες στις 27 Ιανουαρίου και 13 Αυγούστου. Ο πρώτος Ναός έγινε το λατρευτικό κέντρο της τάξης των Ιππέων (Εquites), που από το 305 π.α.χ.χ. και μετά έφιπποι και στεφανωμένοι συμμετείχαν κάθε χρόνο στις 15 Ιουλίου σε μία μεγαλειώδη πομπή (που είχε καθιερώσει ο Fabius Maximus Rullianus) από τον Ναό του Θεού Μαρς (Mars, Άρεως) στον Ναό των Θεών Διοσκούρων. Άλλο μεγάλο λατρευτικό κέντρο τους υπήρξε το ετρουσκικό Τούσκουλο (Τusculum, 16 χιλιόμετρα νοτιανατολικά της Ρώμης, στο οποίο ήσαν οι προστάτες Θεοί), η Όστια, το επίνειο της Ρώμης, με Ναό στα δυτικά του αυτοκρατορικού ανακτόρου που ανακαίνισε την εποχή των Αντωνίνων ο P. Lucilius Gamala, καθώς και ένα νησί της Καλαβρίας, δέκα μίλια από το ακρωτήριο Λακίνιο Άκρο (Lacinium), που ονομαζόταν «νησί των Διοσκούρων» (Πλίνιος, «Φυσική Ιστορία» 3. 97). Οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν συχνά στο όνομά τους για να εκφράσουν θαυμασμό ή μια ισχυρή εντύπωση, «mecastor!» ή «ecastor!» («μα τον Castor!») οι γυναίκες και «edepol!» («μα τον Pollux!») οι άνδρες.

ΟΙ ΔΙΟΣΚΟΥΡΟΙ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΕΛΤΩΝ
Τέλος, οι Dioscuri ήσαν κατά την «ρωμαϊκή ερμηνεία» («interpretatione Romana») του Τάκιτου στο «Germania» (43.4) Θεοί αντίστοιχοι των επίσης «διδύμων» τευτονικών Θεών Alcis («Άλσις», ίσως «Αλσίων», θεοτήτων των αλσών), προστατών των εφήβων του έθνους των Σουηβών Ναχαρβαλών (Naharvali), στους οποίους ήταν αφιερωμένο ένα ιερό άλσος. Κατά τον Διόδωρο Σικελιώτη, οι Διόσκουροι λατρεύονταν και από τους Κελτούς (Κέλτες) της δυτικής Γαλατίας. Ως επιβεβαίωση του ισχυρισμού του, βρέθηκε στο Παρίσι μεταγενέστερος βωμός, στον διάκοσμο τους οποίου απεικονίζονται οι δύο Θεοί ανάμεσα σε άλλες κελτικές μορφές.

ΠΡΟΣ ΑΘΗΝΑ

ΠΡΟΣ ΑΘΗΝΑ


ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΙ,
ΤΗΝ ΤΡΙΤΟΓΕΝΙΑ, ΤΗΝ ΠΑΛΛΑΔΑ, ΤΗΝ ΓΟΡΓΟΦΟΝΑ,
ΤΟ ΑΧΡΑΝΤΟ ΤΕΚΝΟ ΤΟΥ ΔΙΟΣ,
ΤΗΝ ΠΑΡΘΕΝΑ,
ΑΥΤΗΝ ΠΟΥ ΦΥΛΑΞΕ ΚΑΙ ΕΣΩΣΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΚΤΟΣ ΒΑΚΧΟΥ,
ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΦΕΡΕ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ,
ΠΟΥ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΣΕΜΕΛΗΣ ΗΛΘΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ Ο ΘΕΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΣ!
ΚΛΥΘΙ ΑΝΑΣΣΑ,
ΣΩΖΕ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΣΟΥ,
ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΑΛΛΟΤΡΙΑ,
ΚΑΙ ΔΩΣΕ ΜΑΣ ΥΓΕΙΑ, ΚΑΛΟΤΥΧΙΑ, ΚΑΙ ΕΥΔΕΜΟΝΙΑ.

ΧΑΙΡΕ ΦΕΛΕΓΡΑΙΩΝ ΟΛΕΤΕΙΡΑ ΓΙΓΑΝΤΩΝ!

ΠΡΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

ΠΡΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

ΓΙΕ ΤΟΥ ΔΙΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΗΤΩΣ,
ΚΕΡΑΣΦΟΡΕ, ΔΗΛΙΕ ΔΕΛΦΙΚΕ ΜΑΝΤΗ, ΤΟΞΟΒΟΛΕ ΙΑΜΑΤΙΚΕ,
ΜΕ ΤΗΝ ΞΑΝΘΙΑ ΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΛΥΡΑ,
ΘΕΕ ΑΠΟΛΛΩΝΑ, ΚΥΡΙΕ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΗΛΙΩΝ.
ΚΛΥΘΙ ΜΑΚΑΡΙΕ,
ΕΛΑ ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ,
ΦΩΤΙΣΕ ΚΑΙ ΖΕΣΤΑΝΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ,
ΔΙΩΞΕ ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ,
ΚΑΘΑΡΙΣΕ ΜΕ ΤΟ ΙΕΡΟ ΣΟΥ ΠΥΡ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ,
ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΞΙΟΙ ΝΑ ΣΕ ΑΝΤΙΚΡΥΣΟΥΜΕ
ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΓΙΣΤΗ ΧΑΡΑ.

ΙΕ ΠΑΙΑΝ!

ΥΜΝΟΣ ΕΚΑΤΗΣ ΚΑΙ ΙΑΝΟΥ ΠΡΟΚΛΟΥ

ΥΜΝΟΣ ΕΚΑΤΗΣ ΚΑΙ ΙΑΝΟΥ ΠΡΟΚΛΟΥ

ΧΑΙΡΕ ΜΗΤΕΡΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ , ΠΟΛΥΩΝΥΜΕ, ΚΑΛΛΙΓΕΝΕΘΛΕ,
ΧΑΙΡΕ ΕΚΑΤΗ ΠΡΟΘΥΡΑΙΑ, ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΗ.
ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΣΥ ΧΑΙΡΕ ΠΡΟΠΑΤΟΡΑ ΙΑΝΕ,
ΖΕΥ ΑΦΘΑΡΤΕ, ΥΠΑΤΕ ΖΕΥ!
ΕΙΘΕ ΝΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΕΤΕ ΛΑΜΠΡΑΝ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΜΑΣ,
ΓΕΜΑΤΗ ΑΠΟ ΑΓΑΘΑ,
ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΕΛΑΥΝΕΤΕ ΤΙΣ ΚΑΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ.
ΣΥΡΑΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ,
ΠΟΥ ΜΑΙΝΕΤΑΙ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΑΙΑ,
ΑΦΥΠΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΕ ΤΕΛΕΤΕΣ ΚΑΘΑΡΜΟΥ,
ΔΩΣΤΕ ΜΑΣ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑ ΔΕΙΧΝΟΝΤΑΣ ΜΑΣ
ΜΕ ΧΡΗΣΜΟΥΣ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ,
ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΤΕΝΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΦΩΣ,
ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΕΝΕΑΣ ΜΑΣ.
ΔΩΣΤΕ ΜΑΣ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑ,
ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΠΝΟΕΣ ΣΑΣ ΒΟΗΘΗΣΑΤΕ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΟΥΜΕ
ΣΕ ΟΡΜΟ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ.
ΧΑΙΡΕ ΕΚΑΤΗ ΠΡΟΘΥΡΑΙΑ ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΗ
ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΣΥ ΧΑΙΡΕ ΙΑΝΕ ΠΡΟΠΑΤΟΡΑ,
ΑΘΑΝΑΤΕ ΖΕΥ,ΥΠΑΤΕ ΖΕΥ!

ΓΕΝΟΙΤΟ

ΥΜΝΟΣ ΠΛΗΘΩΝΟΣ

ΥΜΝΟΣ ΠΛΗΘΩΝΟΣ


Μη υμίν εσθλών την χαράν, ώ Μάκαρες Θεοί, ειδώς παυσαίμην,
τα τε μοι δια υμέων σύμπαντ’ εστίν ηδ’ αιέν γέγονεν,
τών δώτης δη ύπατος Ζευς.
Μη κοινού αγαθού γένεος ολιγωρήσαιμι του μου,
ότου τις μοι δύναμις.
Πρόφρων δε το κοινόν δρων ευ, τουθ’ άμα
και εμόν ειδοίην μεγ’ όνειαρ.
Μη κακού, ω κεν εκάστοτε συμβάλλοι,
γιγνοίμην αίτιος ανθρώπων,
αγαθοίο δε, η κε δυναίμην, ως μάκαρ ύμμιν
εϊσκόμενος κ’αγώ γινγνοίμην.


Ας μην παύσω ώ Μάκαρες Θεοί, να σας χρωστώ ευγνωμοσύνη,
για όλα τ' αγαθά που από εσάς λαμβάνω και έχω λάβει
με δωρητή τον Ύπατο Δία.
Ας μην παραμελήσω, αναλόγως της δύναμης μου
το καλό του γένους μου.
Το να υπηρετώ πρόθυμα το κοινό καλό, αυτό ας θεωρώ
και δικό μου μεγάλο όφελος.
Ας μην γίνομαι αίτιο κανενός κακού,
από αυτά που τυχαίνουν στους ανθρώπους,
αλλ’ αγαθού, όσον δύναμαι, ώστε να γίνομαι κι εγώ ευτυχής,
ομοιάζοντας σ' εσάς.

ΟΛΥΜΠΟΣ

ΥΜΝΟΣ ΔΙΚΗΣ

ΥΜΝΟΣ ΔΙΚΗΣ

ΤΟ ΟΜΜΑ ΔΙΚΗΣ ΕΞΥΜΝΩ ΠΟΥ ΛΑΜΠΕΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ,
ΚΑΙ ΒΛΕΠΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ .
ΠΟΥ ΚΑΘΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΘΡΟΝΟ ΤΟΥ ΑΝΑΚΤΟΣ ΖΗΝΟΣ,
ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ,
ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΩΝ ΠΟΛΥΦΥΛΩΝ ΘΝΗΤΩΝ.
ΠΙΠΤΟΥΣΣΑ ΩΣ ΔΙΚΑΙΑ ΤΙΜΩΡΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΔΙΚΩΝ,
ΣΥΝΑΓΟΥΣΑ ΤΑ ΑΝΟΜΟΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ,
ΔΙΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΔΙΑΚΡΙΤΕΣ
ΟΙ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΤΩΝ ΑΔΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ,
ΜΟΝΗ ΕΣΥ ΕΠΕΜΒΑΙΝΕΙΣ ΘΕΑ ΔΙΚΗ,
ΣΤΑ ΑΔΙΚΑ ΕΡΓΑ,
ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ,
ΕΥΜΕΝΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΤΟΥΣ,
ΑΛΛΑ ΘΕΑ, ΔΩΣΕ ΜΑΣ ΑΓΑΘΕΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΕΣ ΓΝΩΜΕΣ,
ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ,
ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΛΘΕΙ Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΥ ΜΑΣ.

ΓΕΝΟΙΤΟ

ΥΜΝΟΣ ΕΡΜΟΥ ΧΘΟΝΙΟΥ

ΕΡΜΟΥ ΧΘΟΝΙΟΥ

ΕΣΥ ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΕΙΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΚΥΤΟΝ
ΤΟΝ ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ,
ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙΣ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΘΝΗΤΩΝ ΕΙΣ ΤΑ ΝΕΡΤΕΡΑ ΤΗΣ ΓΑΙΑΣ,
ΕΡΜΗ, ΓΕΝΕΘΛΟΝ ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΒΑΚΧΕΥΤΗ, ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΦΟ,
ΤΗΣ ΕΛΙΚΟΒΛΕΦΑΡΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ.
ΠΟΥ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ,
ΟΔΗΓΟΣ ΤΩΝ ΑΤΥΧΩΝ ΨΥΧΩΝ,
ΤΙΣ ΣΥΝΟΔΕΥΕΙΣ ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΜΟΙΡΑΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΝ.
ΜΕ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΡΑΒΔΟ ΤΙΣ ΘΕΛΓΕΙΣ ΥΠΝΟΤΙΖΟΝΤΑΣ,
ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΥΠΝΟΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΕΓΕΙΡΕΙΣ.
ΣΕ ΣΕΝΑ ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΤΙΜΗ Η ΘΕΑ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ,
ΝΑ ΟΔΗΓΕΙΣ ΤΙΣ ΑΕΝΑΕΣ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΘΝΗΤΩΝ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΥΡΥ ΤΑΡΤΑΡΟΝ.
ΑΛΛΑ ΜΑΚΑΡΙΕ,
ΕΙΘΕ ΝΑ ΣΤΕΛΝΕΙΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΜΥΣΤΕΣ,
ΑΓΑΘΟΝ ΤΕΛΟΣ
ΔΙΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥΣ.

ΓΕΝΟΙΤΟ

ΥΜΝΟΣ ΝΕΜΕΣΕΩΣ

ΥΜΝΟΣ ΝΕΜΕΣΕΩΣ

ΚΛΥΘΙ ΝΕΜΕΣΗ, ΘΕΑ ΜΕΓΙΣΤΗ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ,
ΠΑΝΔΕΡΚΗ, ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ
ΤΩΝ ΠΟΛΥΦΥΛΩΝ ΘΝΗΤΩΝ,
ΑΙΩΝΙΑ, ΣΕΒΑΣΤΗ,
ΠΟΥ ΕΣΥ ΜΟΝΗ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ,
ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΕΙΣ ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ,
ΕΣΕΝΑ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΘΝΗΤΟΙ,
ΟΙ ΕΧΟΝΤΕΣ ΒΑΡΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.
ΓΙΑΤΙ ΕΣΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΣΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΝΩΜΕΣ ΟΛΩΝ,
ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΣ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ
ΠΟΥ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΥΕΤΑΙ ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ ΜΕ ΘΡΑΣΟΣ.
ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΚΟΥΣ,
ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΡΙΝΕΙΣ.
ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΕΞΑΡΤΩΝΤΑΙ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΤΩΝ ΘΝΗΤΩΝ
ΠΑΝΥΠΕΡΤΑΤΕ ΔΑΙΜΩΝ!
ΕΛΑ ΜΑΚΑΡΙΑ ΑΓΝΗ
ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ, ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΑΓΑΘΗ ΔΙΑΝΟΙΑ,
ΚΑΙ ΠΑΥΣΕ ΚΑΘΕ ΕΠΙΒΟΥΛΗ,
ΜΙΣΟΣ, ΨΕΥΔΟΣ,
ΚΑΙ ΤΟΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΟΥ.

ΓΕΝΟΙΤΟ

ΠΑΡΘΕΝΩΝ

ΕΛΙΑ, ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΑΘΗΝΑΣ

ΡΟΔΙΑ, ΦΥΤΡΩΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ

ΑΠΟΛΛΩΝ-ΔΑΦΝΗ

ΠΑΙΑΝΑΣ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ ΒΛΑΣΣΗ ΡΑΣΣΙΑ

ΠΑΙΑΝΑΣ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ ΒΛΑΣΣΗ ΡΑΣΣΙΑ

ΦΟΙΒΕ ΘΕΕ
ΑΝΑΞ ΠΥΡΦΟΡΕ
ΤΡΙΠΟΔΙΛΑΛΕ
ΞΑΝΘΕ ΤΟΞΕΥΤΑ
ΑΠΟΛΛΩΝ ΘΕΕ
ΜΑΝΤΗ ΔΑΦΝΗΦΟΡΕ
ΔΑΙΜΩΝ ΚΑΘΑΡΣΙΕ
ΚΑΙ ΑΥΞΗΤΑ
ΕΣΕΝΑ ΚΑΛΟΥΜΕ
ΕΣΕΝΑ ΥΜΝΟΥΜΕ
ΠΥΘΙΕ ΛΑΤΩΕ
ΠΑΙΑΝ ΚΟΣΜΗΤΑ

ΑΠΟΛΛΩΝ

ΥΜΝΟΣ ΑΣΚΛΗΠΙΟΥ

ΥΜΝΟΣ ΑΣΚΛΗΠΙΟΥ

ΘΕΡΑΠΕΥΤΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, ΑΣΚΛΗΠΙΕ, ΔΕΣΠΟΤΑ ΠΑΙΑΝ,
ΠΟΥ ΚΑΤΑΠΡΑΥΝΕΙΣ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΝΟ
ΤΩΝ ΦΟΒΕΡΩΝ ΝΟΣΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ,
ΗΠΙΟΔΩΡΕ, ΚΡΑΤΑΙΕ,
ΕΛΑ ΦΕΡΝΟΝΤΑΣ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ
ΚΑΙ ΤΙΣ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΕΣ ΚΗΡΕΣ.
ΑΥΞΙΘΑΛΗ, ΕΠΙΚΟΥΡΕ, ΛΥΤΡΩΤΗ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ, ΟΛΒΙΟΜΟΙΡΕ
ΙΣΧΥΡΟ ΚΑΙ ΚΡΑΤΑΙΟ ΒΛΑΣΤΑΡΙ ΤΟΥ ΦΟΙΒΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ,
ΕΧΘΡΕ ΤΩΝ ΝΟΣΩΝ,
ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΟΜΟΚΛΙΝΗ ΤΗΝ ΑΜΕΜΠΤΗ ΥΓΕΙΑ
ΕΛΘΕ ΜΑΚΑΡ ΣΩΤΗΡ
ΦΕΡΝΟΝΤΑΣ ΚΑΛΟ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ.

ΙΕ ΠΑΙΑΝ ΑΣΚΛΗΠΙΕ!

ΥΜΝΟΣ ΑΡΕΩΣ

ΥΜΝΟΣ ΑΡΕΩΣ

ΑΡΡΗΚΤΕ, ΟΒΡΙΜΟΘΥΜΕ, ΜΕΓΑΣΘΕΝΕΣ,
ΑΛΚΙΜΕ ΔΑΙΜΩΝ,
ΟΠΛΟΧΑΡΗΣ, ΑΔΑΜΑΣΤΕ, ΒΡΟΤΟΚΤΟΝΕ, ΤΕΙΧΕΣΙΠΛΗΤΑ,
ΑΡΕΣ ΑΝΑΞ, ΠΟΥ ΦΕΡΕΙΣ ΟΠΛΙΣΜΟ,
ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΙΣΑΙ ΜΠΛΕΓΜΕΝΟΣ ΜΕ ΦΟΝΟΥΣ,
ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΦΟΝΕΥΘΕΝΤΩΝ ΑΝΔΡΩΝ,
ΠΟΛΕΜΟΚΛΟΝΕ ΦΡΙΚΤΕ,
ΠΟΘΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΙΣ ΑΓΡΙΕΣ ΜΑΧΕΣ.
ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΤΙΣ ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΕΣ ΕΡΙΔΕΣ,
ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΠΟΝΟ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ,
ΚΛΙΝΕ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΟΘΟΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΔΟΣ,
ΚΑΙ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΤΟΥ ΛΥΑΙΟΥ,
ΑΝΤΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΑΛΚΗΝ ΤΩΝ ΟΠΛΩΝ
ΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΔΗΟΥΣ,
ΠΟΘΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΟΥΡΟΤΡΟΦΟΝ ΕΙΡΗΝΗ,
ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ.

ΓΕΝΟΙΤΟ

ΡΟΔΙ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΗΡΑΣ

ΥΜΝΟΣ ΡΕΑΣ

ΥΜΝΟΣ ΡΕΑΣ

ΚΛΥΘΙ ΠΟΤΝΙΑ ΡΕΑ,
ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΥ ΠΡΟΤΟΓΟΝΟΥ,
ΠΟΥ ΤΟ ΙΕΡΟΝ ΣΟΥ ΑΡΜΑ ΟΔΗΓΕΙ,
ΛΕΩΝ ΤΑΥΡΟΦΟΝΟΣ.
ΘΟΡΥΒΩΔΗΣ ΚΤΥΠΩΝΤΑΣ ΤΥΜΠΑΝΑ,
ΦΙΛΗ ΤΟΥ ΟΙΣΤΡΟΥ,
ΧΑΛΚΟΚΡΟΤΗ ΚΟΡΗ.
ΜΗΤΗΡ ΖΗΝΟΣ ΑΝΑΚΤΟΣ ΟΛΥΜΠΙΟΥ,
ΠΟΥ ΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ.
ΤΙΜΩΜΕΝΗ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ,
ΜΑΚΑΡΙΑ ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ,
ΣΤΑ ΟΡΗ ΧΑΙΡΕΣΑΙ
ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΡΙΚΤΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ ΤΩΝ ΘΝΗΤΩΝ.
ΡΕΑ ΠΑΜΒΑΣΙΛΕΙΑ,
ΠΟΛΕΜΟΚΛΟΝΕ, ΟΒΡΙΜΟΘΥΜΕ,
ΣΩΖΕΙΣ ΨΕΥΔΟΜΕΝΗ,
ΛΥΤΗΡΙΑΣ, ΑΡΧΙΓΕΝΕΘΛΕ,
ΜΗΤΕΡΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΝΗΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ,
ΓΙΑΤΙ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ.
ΚΑΙ Η ΓΑΙΑ, ΚΑΙ Ο ΥΠΕΡΑΝΩ ΑΥΤΗΣ ΕΥΡΥΣ ΟΥΡΑΝΟΣ,
ΚΑΙ Ο ΠΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΕΜΟΙ.
ΦΙΛΟΔΡΟΜΕ, ΑΕΡΟΜΟΡΦΕ,
ΚΛΥΘΙ ΜΑΚΑΡΙΑ ΘΕΑ,
ΣΩΖΕ ΜΑΣ ΜΕ ΚΑΛΟΒΟΥΛΗ ΔΙΑΘΕΣΗ,
ΚΑΙ ΣΤΕΙΛΕ
ΛΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΗΡΑΣ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΗΣ ΓΑΙΑΣ

ΓΕΝΟΙΤΟ.

ΥΜΝΟΣ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ

ΥΜΝΟΣ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ

ΗΡΑΚΛΗ ΟΡΜΗΤΙΚΕ, ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΕ, ΑΛΚΙΜΕ ΤΙΤΑΝΑ,
ΚΑΡΤΕΡΟΧΕΙΡΑ, ΑΔΑΜΑΣΤΕ,
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΠΛΗΡΗΣ ΤΟΛΜΗΡΩΝ ΑΘΛΩΝ,
ΠΟΙΚΙΛΟΜΟΡΦΕ,
ΕΙΣΑΙ ΑΙΩΝΙΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ,
ΠΑΡΕΧΟΝΤΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΝ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
ΑΠΟΡΡΗΤΟΣ, ΘΗΡΙΩΔΗΣ,
ΠΟΥ ΠΟΛΛΟΙ ΣΕ ΕΠΙΚΑΛΟΥΝΤΑΙ
ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΡΩΓΗ ΣΟΥ,
ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ,
ΜΕ ΠΑΝΙΣΧΥΡΗ ΚΑΡΔΙΑ, ΤΟΞΟΤΗΣ ΚΑΙ ΜΑΝΤΗΣ.
ΠΑΜΦΑΓΟΣ, ΓΕΝΝΗΤΩΡ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, ΒΟΗΘΟΣ ΟΛΩΝ.
ΚΑΤΑΠΡΑΥΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
ΚΑΤΑΔΙΩΚΟΝΤΑΣ ΤΑ ΑΝΗΜΕΡΑ ΦΥΛΑ,
ΠΟΘΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΤΡΟΦΟΔΟΤΡΑ ΕΙΡΗΝΗ.
ΤΙΜΑΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΛΑΜΠΡΟΤΗΤΑ.
ΑΥΤΟΦΥΗΣ, ΑΚΑΜΑΤΟΣ, ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΕΚΝΟ ΤΗΣ ΓΑΙΑΣ.
ΜΕΓΑΛΟΝΥΜΕ ΔΑΙΜΟΝΑ
ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΤΟΓΟΝΟΥΣ ΑΣΤΡΑΦΤΕΡΟΣ ΕΦΑΝΕΙΣ,
ΦΕΡΟΝΤΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΕΦΑΛΗΝ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΥΚΤΑ,
ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΔΩΔΕΚΑ ΑΘΛΟΥΣ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ ΩΣ ΤΗΝ ΔΥΣΗ.
ΠΟΛΥΠΕΙΡΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ,
ΑΠΕΡΑΝΤΟΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΣΕΙΣΤΟΣ.
ΕΛΑ ΜΑΚΑΡΙΕ ΚΟΜΙΖΟΝΤΑΣ ΜΑΣ
ΟΛΑ ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΙΑΜΑΤΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ,
ΕΚΔΙΩΞΕ ΔΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΠΤΙΚΕΣ ΝΟΣΟΥΣ,
ΚΡΑΔΑΙΝΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΣΕΙΟΝΤΑΣ ΚΛΑΔΟΝ,
ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΙΟΒΟΛΑ ΒΕΛΗ ΣΟΥ
ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕ ΤΙΣ ΧΑΛΕΠΕΣ ΚΗΡΕΣ.

ΓΕΝΟΙΤΟ.

ΠΑΝ

ΙΕΡΟ ΠΥΡ

ΥΜΝΟΣ ΕΣΤΙΑΣ

ΥΜΝΟΣ ΕΣΤΙΑΣ

ΚΛΥΘΙ ΕΣΤΙΑ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ,
ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΕΥΔΥΝΑΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ,
ΠΟΥ ΚΑΤΕΧΕΙΣ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΜΕΓΙΣΤΟΝ ΠΥΡ, ΣΤΟ ΜΕΣΟΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ,
ΑΝΕΔΕΙΞΕ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΤΟΥΣ ΟΣΙΟΥΣ ΜΥΣΤΕΣ,
ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΕΙΘΑΛΕΙΣ, ΠΟΛΥΟΛΒΟΥΣ, ΕΥΦΡΟΝΕΣ, ΑΓΝΟΥΣ.
ΟΙΚΕ ΤΩΝ ΜΑΚΑΡΙΩΝ ΘΕΩΝ,
ΘΝΗΤΩΝ ΔΕ ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΚΡΑΤΑΙΟΝ.
ΑΙΔΙΗ, ΠΟΛΥΜΟΡΦΕ, ΠΟΘΕΙΝΟΤΑΤΗ, ΧΛΟΟΜΟΡΦΕ,
ΜΑΚΑΡΙΑ, ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ,
ΔΕΞΟΥ ΑΥΤΑ ΤΑ ΙΕΡΑ ΠΡΟΘΥΜΩΣ,
ΚΑΙ ΠΝΕΥΣΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ,
ΕΥΤΥΧΙΑ, ΚΑΙ ΗΠΙΟΧΕΙΡΑ ΥΓΕΙΑ.

ΓΕΝΟΙΤΟ

ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΠΡΟΚΛΟΥ

ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΠΡΟΚΛΟΥ

ΚΛΥΤΕ ΘΕΟΙ,
ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΓΩΡΙΖΕΤΕ ΚΑΙ ΧΕΙΡΙΖΕΣΘΕ ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΣΟΦΙΑ,
ΚΑΙ ΠΟΥ ΑΝΑΒΕΤΕ ΤΟ ΠΥΡ
ΣΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ,
ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΤΕ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ,
ΔΙΔΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΤΕΛΕΤΕΣ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ,
ΤΟΥΣ ΚΑΘΑΡΤΙΚΟΥΣ ΥΜΝΟΥΣ,
ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΟΜΙΧΛΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ.

ΚΛΥΤΕ ΣΩΤΗΡΕΣ,
ΠΕΜΨΕΤΕ ΜΑΣ
ΦΩΣ ΑΓΝΟ
ΩΣΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ,
ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ,
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΘΕΟΙ.

ΕΙΘΕ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΙ
ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΚΟΒΟΥΛΟΣ ΔΑΙΜΩΝ
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΟΥΣ,
ΤΑΛΑΙΠΩΡΩΝΤΑΣ ΜΑΣ ΜΕ ΚΑΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ,
ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΜΑΣ ΕΤΣΙ ΣΤΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ.

ΑΣ ΜΗΝ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙ ΚΑΜΙΑ ΤΡΟΜΕΡΗ ΠΟΙΝΗ
ΣΤΙΣ ΠΑΓΕΡΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ
ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΑΓΕΡΑ ΚΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕΩΝ,
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΛΑΝΑΤΑΙ ΕΚΕΙ ΕΠΙ ΜΑΚΡΟΝ.

ΑΛΛΑ ΕΣΕΙΣ ΘΕΟΙ
ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ ΟΙ ΗΓΕΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΑΠΑΣΤΡΑΠΤΟΥΣΑΣ ΣΟΦΙΑΣ,
ΑΚΟΥΣΤΕ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΤΕ ΜΑΣ,
ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ
ΝΑ ΔΙΑΣΧΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΤΑΧΥΤΕΡΟΝ ΔΥΝΑΤΟΝ,
ΤΗΝ ΑΝΙΟΥΣΑ ΑΤΡΑΠΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΟΔΟΥ,
ΤΙΣ ΤΕΛΕΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΙΕΡΑ ΟΡΓΙΑ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΑ,
ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ.

ΓΕΝΟΙΤΟ

ΠΟΣΕΙΔΩΝ

ΥΜΝΟΣ ΠΟΣΕΙΔΩΝΟΣ

.
ΥΜΝΟΣ ΠΟΣΕΙΔΩΝΟΣ

ΚΛΗΘΙ ΠΟΣΕΙΔΑΟΝ!
ΓΑΙΗΟΧΕ, ΚΥΑΝΟΧΑΙΤΑ, ΗΠΠΙΕ,
ΠΟΥ ΚΡΑΤΑΣ ΧΑΛΚΙΝΗ ΤΡΙΑΙΝΑ,
ΚΑΙ ΚΑΤΟΙΚΕΙΣ ΣΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ
ΤΗΣ ΒΑΘΥΣΤΕΡΝΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ.
ΠΑΝΤΟΜΕΔΩΝ, ΑΛΙΔΟΥΠΕ, ΒΑΡΥΚΤΥΠΕ,
ΕΝΝΟΣΙΓΑΙΕ, ΚΥΜΑΤΟΘΑΛΗΣ, ΧΑΡΙΤΩΠΑ,
ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΙΣ ΤΕΘΡΙΠΠΟ ΑΡΜΑ,
ΠΑΛΛΕΙΣ ΜΕ ΘΑΛΑΣΣΙΝΕΣ ΠΕΡΙΔΙΝΗΣΕΙΣ
ΤΑ ΥΔΑΤΑ ΤΗΣ ΘΑΛΛΑΣΣΑΣ.
ΕΛΑΒΕΣ ΩΣ ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΙΔΙΟ
ΤΟ ΒΑΘΥ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΡΕΥΜΑ.
ΠΟΝΤΙΕ ΔΑΙΜΟΝ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΘΗΡΙΑ.
ΣΩΖΕ ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ ΓΑΙΑΣ,
ΤΗΝ ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΗ ΟΡΜΗ ΤΩΝ ΠΛΟΙΩΝ,
ΓΑΛΙΝΕΥΣΕ ΤΙΣ ΤΡΥΚΥΜΙΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΒΙΟΥ,
ΧΑΡΙΖΟΝΤΑΣ ΜΑΣ ΕΙΡΗΝΗ, ΥΓΕΙΑ, ΚΑΙ ΑΜΕΜΠΤΟ ΠΛΟΥΤΟ.

ΧΑΙΡΕ ΠΟΝΤΙΕ ΔΑΙΜΩΝ!

ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ

ΥΜΝΟΣ ΔΙΚΤΑΙΟΥ ΔΙΟΣ

ΥΜΝΟΣ ΔΙΚΤΑΙΟΥ ΔΙΟΣ

Ιω Μέγιστε Κούρε Ζευ, καλώς ήλθες
υιε του Κρόνου, Παντοδύναμε και λαμπρότερε
από τους άλλους θεούς, συνοδευόμενος από τους Δαίμονες
που έρχεσαι κάθε χρόνο στον τοπο μας, και ψάλλομε τον ΄ύμνο σου
κτυπώντας κυμβαλλα συγχωνεύοντας τον ήχο τους,
με τον ήχο των αυλών, γύρω από το βωμό σου, τον περιφραγμένο καλά.
Ιω Μέγιστε Κούρε Ζευ, καλώς ήλθες
υιε του Κρόνου, Παντοδύναμε και λαμπρότερε
από τους άλλους θεούς, συνοδευόμενος από τους Δαίμονες
που έρχεσαι κάθε χρόνο στον τοπο μας την εποχή των βρύων,
που η Δικαιοσύνη κατέχει τους ανθρώπους.
Ιω Μέγιστε Κούρε Ζευ, καλώς ήλθες
υιε του Κρόνου, Παντοδύναμε και λαμπρότερε
από τους άλλους θεούς, συνοδευόμενος από τους Δαίμονες
που έρχεσαι κάθε χρόνο στον τοπο μας.
Βοήθησε να πληθυνουμε,
η Γαια να καρποφορει,
να εχουμε υγεια, τυχη, ευδαιμονια, και αμεμτη δοξα πλουτου.
Ιω Μέγιστε Κούρε Ζευ,καλώς ήλθες
υιε του Κρόνου, Παντοδύναμε και λαμπρότερε
από τους άλλους θεούς, συνοδευόμενος από τους Δαίμονες
που έρχεσαι κάθε χρόνο στον τοπο μας .
Προστατεψε την πόλη.
Ελευθερωσε μας και προστατεψε μας απο τα αλλοτρια.
Η πολη να γεμισει απο κοσμο,
και να βαδιζει την οδο της δικαιοσυνης και της αρετης.

Γενοιτο

.

ΥΜΝΟΣ ΗΦΑΙΣΤΟΥ

ΥΜΝΟΣ ΗΦΑΙΣΤΟΥ

ΗΦΑΙΣΤΕ ΟΒΡΙΜΟΘΥΜΕ,
ΜΕΓΑΣΘΕΝΕΣ ΑΚΑΜΑΤΟ ΠΥΡ,
ΠΟΥ ΛΑΜΠΕΙΣ ΜΕ ΛΑΜΠΡΕΣ ΦΛΟΓΕΣ,
ΦΩΣΦΟΡΕ, ΚΑΡΤΕΡΟΧΕΙΡΑ, ΑΙΩΝΙΕ ΤΕΧΝΟΔΙΑΙΤΕ,
ΕΡΓΑΣΤΗΡΑ, ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ,
ΣΤΟΙΧΕΙΟΝ ΑΜΕΜΕΦΕΣ,
ΠΑΜΦΑΓΕ, ΠΑΝΔΑΜΑΤΩΡ, ΠΑΝΥΠΕΡΤΑΤΕ, ΠΑΝΤΟΔΙΑΙΤΕ,
ΑΙΘΗΡ, ΗΛΙΟΣ, ΑΣΤΡΑ, ΣΕΛΗΝΗ, ΑΓΝΟ ΦΩΣ,
ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΗΦΑΙΣΤΟΥ
ΠΟΥ ΦΩΤΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΘΝΗΤΟΥΣ.
ΣΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΟΙΚΟΙ, ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ, ΟΛΑ ΤΑ ΕΘΝΗ,
ΠΟΛΥΟΛΒΕ, ΚΡΑΤΑΙΕ
ΚΑΤΟΙΚΕΙΣ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΘΝΗΤΩΝ.
ΚΛΥΘΙ ΜΑΚΑΡΙΕ,
ΣΕ ΠΡΟΣΚΑΛΩ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΙΕΡΕΣ ΣΠΟΝΔΕΣ,
ΟΠΩΣ ΝΑ ΕΛΘΕΙΣ ΗΜΕΡΟΣ,
ΜΕ ΕΡΓΑ ΠΟΥ ΦΕΡΝΟΥΝ ΧΑΡΑ,
ΠΑΥΣΕ ΤΗΝ ΛΥΣΣΩΔΗ ΜΑΝΙΑ
ΤΟΥ ΑΚΑΜΑΤΟΥ ΠΥΡΟΣ,
ΚΑΙ ΔΩΣΕ ΕΙΣ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ,
ΤΗΝ ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΥΣΗ.

ΓΕΝΟΙΤΟ

ΑΠΟΛΛΩΝ-ΔΑΦΝΗ

Ο ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΑΙΕΣ

ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΑΙΕΣ

Ού ποιήσομαι περί πλείονος τό ζήν τής ελευθερίας.
Ουδέ εγκαταλείψω τούς ηγεμόνας, ούτε ζώντας, ούτε αποθανόντας.
Αλλά τούς εν τή μάχη τελευτήσαντας τών συμμάχων
άπαντας θάψω.
Καί κρατήσας τώ πολέμω τούς βαρβάρους, τών μέν
μαχεσαμένων υπέρ τής Ελλάδος πόλεων
ουδεμίαν ανάστατον ποιήσω,
τάς δέ τά τού βαρβάρου προελομένας απάσας
δεκατεύσω.
Καί τών ιερών εμπρησθέντων καί καταβληθέντων
υπό τών βαρβάρων ουδέν ανοικοδομήσω
παντάπασιν.
Αλλ' υπόμνημα τοις επιγιγνομένοις εάσω
καταλείπεσθαι τής τών βαρβάρων ασεβείας.

Όρκος Ελλήνων στις Πλαταιές

ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΛΑΒΩ ΩΣ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΗ ΤΗ ΖΩΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

ΟΥΤΕ ΘΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΩ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΜΑΣ ΟΥΤΕ ΖΩΝΤΑΝΟ ΜΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΝΕΚΡΟ.

ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ ΜΑΣ ΟΛΟΥΣ ΘΑ ΕΝΤΑΦΙΑΣΩ.

ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ ΠΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΜΑΧΗ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΜΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΩ.

ΟΣΕΣ ΟΜΩΣ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΣΥΝΕΤΑΧΘΗΣΑΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΟΛΕΣ ΝΑ ΑΠΟΔΕΚΑΤΙΣΩ.

ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΠΟΥ ΠΥΡΠΟΛΗΘΗΚΑΝ Η ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΑΘΟΛΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑ-ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΩ .

ΑΛΛΑ ΩΣ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ ΣΤΙΣ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΕΕΣ ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΨΩ ΝΑ ΑΦΕΘΟΥΝ , ΤΗΣ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΑΣΕΒΕΙΑΣ.

ΑΘΗΝΑ-ΠΟΣΕΙΔΩΝ

Ο Ιερός Σεληνιακός Μήνας

Ο Ιερός Σεληνιακός Μήνας
Πρώτος Δεκανός – Αυξανόμενη Σελήνη – Μην Ιστάμενος (μήνας ανορθωμένος)
1. Νουμηνία, σημαίνει Νέα Σελήνη και ετυμολογικά προέρχεται από το "νέος" και "μην". Η πρώτη ορατότητα της Σελήνης. Για τον Απόλλωνα. Ιερή ημέρα.
2. Μεταβλητή βροντή (ακαθόριστη τύχη).
3. Τριτόμηνις. Για τα γενέθλια της Αθηνάς.
4. Τετράς. Για τον Ερμή, την Αφροδίτη και τον Έρωτα. Ιερή ημέρα. Πλήρης Πεπρωμένου. Αποφεύγεται η θλίψη. Αρχή δημιουργίας ενός πλοίου. Αρχή δημιουργίας μιας οικογένειας. Επίσης για τον Ηρακλή, Ποσειδώνα και Απόλλωνα.
5. Για τον Όρκο και τις Ερινύες. Μην σπάτε κανένα όρκο. Σκληρή και φοβερή
6. Για τη γέννηση της Αρτέμιδας. Γεννιούνται έξυπνοι ομιλητές.
7. Πρώτο Τέταρτο Σελήνης (7-8). Για τη γέννηση του Απόλλωνα. Ιερή ημέρα.
8. Για τον Ποσειδώνα, Θησέα και Ασκληπιό. Ιερή μέρα, καλή για θρησκευτικές παρατηρήσεις.
9. Ιερή ημέρα, μια καλή ημέρα προς όλες τις κατευθύνσεις.
10. Καλή ημέρα.
Δεύτερος Δεκανός – Μέσον της Σελήνης – Μην Μεσών (Μήνας που φθάνει στο μεσουράνημα)
11. Καλή ημέρα για θνητές εργασίες. Περιστροφή συμπλεγμάτων. Ο θερισμός του Σοφού.
12. Η καλύτερη ημέρα για θνητές εργασίες.
13. Για την Αθηνά. Αποφυγή σποράς.
14. Εξημέρωση θηρίων.
15. Διχομηνία - Πανσέληνος. Για τον Όρκο και τις Ερινύες. Μην σπάτε κανένα όρκο. Σκληρή και φοβερή. Ίσως επίσης και για την Αθηνά.
16. Για την Αρτέμιδα. Κακή για φύτευση.
17. Αλωνίστε και κόψτε ξύλα.
18. Μεταβλητή βροντή. (απροσδιόριστη τύχη).
19. Καλύτερη προς την εσπέρα.
20. Εικάς. Για τον Απόλλωνα. Φιλόσοφοι γεννιούνται. Καλύτερη τη μεσημβρία.
Τρίτος Δεκανός – Φθίνουσα Σελήνη – Μην Φθίνων
21. Καλύτερη την αυγή.
22. Τρίτο Τέταρτο (22-23). Μεταβλητή βροντή. (απροσδιόριστη τύχη).
23. Για την Αθηνά.
24. Πλήρης Πεπρωμένου. Αποφυγή θλίψης.
25. Για τον Όρκο και τις Ερινύες. Μην σπάτε κανένα όρκο. Σκληρή και φοβερή.
26. Μεταβλητή βροντή. (απροσδιόριστη τύχη)
27. Τρισεινάς. Ημισέληνος μόλις ορατή. Ανοικτά σταμνιά (πλατύστομα κυλινδρικά δοχεία). Καθέλκυση πλοίων.
28. Μεταβλητή βροντή. (απροσδιόριστη τύχη)
29. Παραλείπεται για τον Κοίλο Μήνα.
30. Τριακάς, Ένη και Νέα. Για την Εκάτη και το Θάνατο. Ερευνήστε την αλήθεια. Προγραμματίστε τον επόμενο μήνα.

AΠΟΛΛΩΝ

ΥΜΝΟΣ ΕΡΩΤΟΣ

ΥΜΝΟΣ ΕΡΩΤΟΣ

ΚΙΚΛΥΣΚΩ ΜΕΓΑΝ ΑΓΝΟΝ ΕΡΑΣΜΙΟΝ ΗΔΥΝ ΘΕΟΝ ΕΡΩΤΑ,
ΤΟΞΑΛΚΗ, ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ, ΠΥΡΙΔΡΟΜΟΝ, ΕΥΔΡΟΜΟΝ, ΟΡΜΗΤΙΚΟΝ,
ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΙ ΤΟΣΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΟΣΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΘΝΗΤΟΥΣ,
ΤΟΝ ΕΠΙΝΟΗΤΙΚΟ, ΔΙΦΥΗ,
ΠΟΥ ΚΡΑΤΕΙ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ,
ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΑΙΘΕΡΟΣ, ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ, ΤΗΣ ΧΘΟΝΟΣ,
ΤΩΝ ΠΑΝΤΟΓΕΝΕΘΛΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΘΝΗΤΩΝ
ΠΟΥ ΤΑ ΤΡΕΦΕΙ Η ΧΛΩΡΟΚΑΡΠΟΣ ΘΕΑ.,
ΚΑΙ ΟΣΑ ΕΧΕΙ Ο ΕΥΡΥΣ ΤΑΡΤΑΡΟΣ, ΚΑΙ Ο ΘΟΡΥΒΩΔΗΣ ΠΟΝΤΟΣ.
ΑΛΛΑ ΜΑΚΑΡΙΕ,
ΕΛΑ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ ΜΕ ΚΑΘΑΡΕΣ ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ,
ΚΑΙ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕ ΤΙΣ ΦΑΥΛΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΟΡΜΕΣ.

ΓΕΝΟΙΤΟ

ΔΙΟΝΥΣΟΣ